Wieczorna pseudoprzyjemność

Stoi przede mną kubek herbaty i kubek orzechowego cappuccino. Nie wiem za co zabrać się najpierw. W pierwszym momencie chciałem pić na zmianę, ale doszedłem do wniosku, że chętnie wypalę ostatniego papierosa do "pseudokawy", czy jakby tego nie określić. U mnie cappuccino nie stoi w tej samej hierarchii co parzona, czy kawa rozpuszczalna. Jak pisałem przed rokiem, parzonej nie znoszę, a w rozpuszczalnej musi być masa mleka, tak ok. 50%. Zatem od roku nic z kawami się u mnie nie zmieniło - dalej nie przepadam. Cappuccino może być, bo według mnie to nie jest kawa. Ale! Zamówiłem ze znajomym zestaw yerb. Oczywiście z całym asortymentem. W jednej paczce dwie bombille, plus jedna ekstra, prawdopodobnie bambusowa, dwie tykwy i dwie paczuszki yerby po 500 gramów każda. Naturalnie różniące się w smaku. Aha i jedna szczoteczka do czyszczenia bombilli.
A teraz masturbuje się utworem "90 mile water wall" zespołu "The National", choć zapewne źle brzmi to określenie... a przynajmniej nie takiego powinienem użyć, ale już na to za późno.

Z dzieciakami nie było aż tak źle. Choć po pięciu minutach, odkąd wyszli rodzice młodych, czyli moja siostra ze szwagrem, był bek wniebogłosy ze strony Mateuszka. Zaczął się wspinać po drabinie łóżka piętrowego, chcąc wejść na posłanie starszego brata, Dominiczka, o którym pisałem na tym blogu już nie jeden raz. W każdym razie, zdjąłem go i zabroniłem wspinaczki, bojąc się o dwulatka, by nic sobie nie zrobił. Oczywiście był wspomniany już płacz i marudzenie, ale w ciągu minuty udało mi się go opanować, uciszyć. Jak? Zaproponowałem obejrzeć jakąś bajkę. Taki jestem wujek! Poleciał "Ekspres polarny", ale jestem złym wujkiem, bo ciągle mówiłem, że Mikołaj nie istnieje... I się wywiązała mała "sprzeczka" między nami; "Mikołaj jest", "Nie ma.", "Jest!" i tak przez kolejne pięć minut.
A teraz mała przerwa na papierosa i rozkoszną "pseudokawę".
Swoją drogą jestem strasznym sentymentalistą. Ten klip co wyświetla się z linku, co wrzuciłem powyżej, kojarzy mi się z powrotem z opener`a. Nie, nie słuchałem wtedy "The National", nawet ich nie znałem, ale po prostu to zdjęcie mi się tak kojarzy. Z pociągami, ze stacją i w ogóle. Może przez to, że wracaliśmy jednym ponad 12 godzin Wczoraj też, po jakiejś kilkumiesięcznej przerwie puściłem sobie utwory "Spanish Sahara" oraz "Black Gold" zespołu "Foals" i miałem bardzo przyjemna retrospekcję sprzed dwóch lat. Przypominałem sobie jak to było. Bardzo miłe doznanie, tym bardziej, że wówczas w kółko słuchałem tych dwóch utworów na przemian. Oczywiście nawet przed chwilą pisałem o tym chyba najważniejszej osobie w moim życiu. To była zabawna rozmowa(!);

Ja: Wczoraj jakoś puściłem "Foals`ów" po kilku miesiącach przerwy i miałem powrót wielu rzeczy, które miały miejsce kiedyś. Taka retrospekcja.
Przyjaciel: Mhm.
Ja: Rozwalasz mnie! xD Tzn. teraz Ci się udało, bo to "Mhm"... było wymowne. Aż zacząłem się śmiać do monitora. Pomyślałem w tym momencie; "w sumie na chuj Ci to pisze" i w tym samym momencie; "pewnie Cię to chuja interesuje". To było zabawne. Uwielbiam Cię w momentach, gdy ja coś zaczynam pierdolić, a Ty chcesz być po prostu miły i komentujesz to wszystko w taki, a nie inny sposób. 
Przyjaciel: No bo w zasadzie co miałbym powiedzieć? xD
Ja: No właśnie! Też o tym pomyślałem dopiero potem. 
Przyjaciel: Coś w stylu; "Zajebiście, tak trzymaj!". Albo; "Mhm...opowiedz mi o tym, do jakich wniosków doszedłeś".
Ja: Do takich, że jestem bardzo sentymentalny i dobrze, że mam bloga, bo mogę sobie o tym pisać a zarazem nie truć komuś, kto tego nie chce. xD

Przecież nikogo nie zmuszam do czytania moich wypocin. Jeszcze tak pokrótce skomentuje, mając na myśli mego bloga.
Dziś też miałem tą samą sytuację co zawsze, gdy tylko idę ze słuchawkami od odtwarzacza mp4 na uszach. Czyli "śpiewam" (bezgłośnie) teksty utworów, a nieznajomi odpowiadają mi "cześć". Ciągle mnie to bawi i chyba nigdy mi się to nie znudzi.