Dziś jest chyba o wszystkim i ze wszystkim, a tak o niczym...

Jezu, ja naprawdę jestem melancholikiem. Kolejny dzień (dokładnie 4) jestem przygnębiony i mało mnie co cieszy, jeżeli już w ogóle. Najgorsze jest to, że nie mam się komu wygadać. No dobra, może i mam, ale nie chce, bo to "sprawa zbiorowa", a ja nie zamierzam nikomu obrabiać dupy, oczerniać. Tym bardziej, że nie jestem zły na tą daną osobę, tylko bardziej na siebie i sytuację w jakiej ta sprawa miała w ogóle miejsce. Już pomijam fakt, że ciągle o tym myślę i nawet śni mi się po nocach... To jeszcze bardziej przygnębia i sprawia, że patrzę na siebie jak na kretyna (choć to nic nowego).
I na dodatek ZAUWAŻYŁEM, że mój bambus się popsuł. A raczej ja go popsułem swoim niedbalstwem. Zapomniałem dolać mu wody i zżółkł. Chyba ostatni raz dolewałem mu przed wyjazdem na Opener`a, więc trochę minęło i wcale się nie dziwie, że tak skończył. Chciałem mu zrobić zdjęcie, ale uznałem, że to przesada i nie ma czym się chwalić, bo miejscami sczerniał, a w dotyku był jak stara żelka. Więc wyjebka! Jedyne żywa roślinka w moim azylu, pokoiku, poszła na śmietnik. Muszę zainwestować w kolejną. Chyba kaktus będzie odpowiedni z moimi "ogrodniczymi zapędami"!

Najpierw chciałem wrzucić "The Naked and Famous" utwór z albumowej wersji (dłuższy) "Girls like you" , ale była tylko irytująca wersja z tekstem, więc sobie odpuściłem. Potem miałem wrzucić "Young blood", ale mimo teledysku uświadomiłem sobie, że nie lubię aż tak tego utworu. Dlatego wrzucam ich "Frayed". W sumie nie wiem czemu przy każdym poście dodaje jakiś "soundtrack", ale skoro już zacząłem, to niech tak będzie.

Dziś opiekowałem się siostrzeńcami, znowu. Gdy tylko wszedłem Mateusz już mnie zaczął wyganiać. Był rozespany, bo dopiero wstał, a przy tym marudny. Moja siostra się wkurzyła i postawiła go w koncie, do póki nie przestanie ryczeć bez powodu, a gdy mały to zrobił, wyperswadowała dwuletniemu człowiekowi, że nie wolno nikogo wypraszać i ma mnie w tej chwili przeprosić. Ja oczywiście nie gniewałem się na malca, ale dobrze, że siostra go trenuje i uczy takich rzeczy. Poszła i nawet nie było ani pół problemu z chłopakami. Grzecznie obejrzeliśmy Wall`ego (który strasznie mi się podobał), a po jakimś czasie przyszedł tata (naturalnie ich).

Oczywiście znów okazałem się "inteligentem", bo wiedząc, że mam niewielką dziurę w bucie, po powrocie do domu zmieniłem buty na dziurawe i poszedłem wyrzucić śmieci. Oj, mokro się zrobiło! Dlatego zacząłem iść na palcach i już wiem jak czują się niekomfortowo wszystkie panie na obcasach. No a potem podszedłem do lustra. Mogę powiedzieć, tylko tyle, że; "MISSION COMPLETED!". Moja broda jest dłuższa od włosów na głowię, ale muszę teraz pamiętać codziennie rano, by ją rozczesywać, bo się kołtuni i nie wygląda to dobrze. W ogóle przestała wyglądać dobrze, mimo tego, że jest wymodelowana. Poczekam jeszcze z miesiąc i trochę ją przytnę. A teraz siedzę i piszę zastanawiając się nad tym czy zdanie "jeżeli ktoś przestał być twoim przyjacielem, oznacza to, że nie był nim nigdy" jest prawdziwe. Usłyszałem bowiem dziś stwierdzenie, że można mieć przyjaciół w zależności od czasu i okresu. Hmmm... Nie wiem co o tym myśleć. Która "definicja" przyjaźni jest poprawniejsza, prawdziwsza? I dlaczego ludzie ulegają zmianom i to czasem drastycznym. Kiedyś nie spodziewalibyśmy się, że jakaś dana osoba jest zdolna zrobić jakieś rzeczy do niej niepodobne, a dziś robienie ich uważa za normalne. Co się dzieję? Dlaczego? Co ma na to wpływ? Ludzie? Chęć bycia kimś innym? Tak wiem, że życie doświadcza nas i jakieś wydarzenia w naszym życiu mogą odwrócić nasz punk widzenia, ale żeby tak drastycznie?