niedziela, 30 grudnia 2012

I`m the plague

Zbyt wiele się wydarzyło. Zbyt wiele, bym mógł to ogarnąć. Jest mi dziwnie, kiedy pomyśle o tych wszystkich różnych dziwnych rzeczach, które robiłem i działy się kiedyś. Przejebałem przez te klika lat i to tak konkretnie. 3-4 lata, a tu zaczynam się bać sam siebie. Tak, wiem pisze niespójnie, dlatego postaram się wszystko po kolei wytłumaczyć.
Jakie jest najszybsze i najlepsze (nacechowane) stwierdzenie jakim mógłbym się określić? Chuj? Kutas? Kretyn, idiota, pseudointeligent?
Czasem mózg mi się wyłącza i rozpierdalam system, a dzięki temu znajomości i ufność ludzi. Jestem niczym furiat. Jeżeli na kimś mi zależy, to wkurwiam się niemalże o wszystko. Widzę problemy tam, gdzie ich nie ma. Dopowiadam sobie historyjki, ideologię, a potem zaczynają się czary. Czary oparte na tym, że ktoś ode mnie słyszy "wypierdalaj" średnio raz na miesiąc, ewentualnie dwa. Strasznie chujowa cecha - nie polecam!
I tak oto tym sposobem napsułem przez ostatnie dwa, trzy... chyba nawet idzie teraz czwarty rok krwi pewnej osobie. Kurwa... najgorsze jest to, że nigdy, przenigdy, a przynajmniej nigdy przed tą znajomością, nigdy się tak nie zachowywałem. Nie odpierdalałem takich faz. I teraz zastanawiam się, czy zatem nigdy przedtem nie zależało mi aż tak na drugim człowieku i kontaktach z innymi? Czy może po prostu pojebało mi się we łbie...
Opuściłem gardę. Staram się być teraz lepszy, a za te wszystkie lata jest mi cholernie głupio. Chciałbym cofnąć czas i to wszystko naprawić, bo chyba przejebałem moją ufność... Ale nie mam dostępu do wehikułu. Naturalnie, dziś spotkałem się z tą osobą i przeprosiłem, za to moje chujowe zachowanie... Usłyszałem w odpowiedzi śmiech i stwierdzenie, że "nic się nie stało". Mimo to ja wiem, czuje to, że jest inaczej, ponieważ widzę, że teraz na mnie uważa i już nie rozmawiamy tak jak dawniej. Oczywiście w jakimś stopniu jest dobrze, ale czuje się mimo wszystko winny i to niebezpodstawnie. Teraz bardzo, ale to bardzo uważam i jeżeli widzę, że psuję humor, że o coś może się na mnie boczyć, przepraszam i nie przeszkadzam. Ale czasem mam wrażenie, że gdybym przestał się odzywać, to nasze kontakty umarłyby. Wcale się nie dziwie. Po części tych akcji, które odpierdalałem tej osobie i będąc na jej miejscu, sam bym się do siebie nie odezwał. Boje się dnia, gdzie zerwie ze mną kontakty. Jestem toksyczny.
Ten utwór ("Crystal Castles - Plague") przypomina mi miniony piątek. Byłem w "Baszcie" (barze) ze znajomymi i wiele się tam działo. Tzn, no... byłem w sumie niezaproszony. Poszedłem z jednym znajomym do innych tak z dupy. Jak przyszliśmy to były zaledwie zalane niedobitki, które szły na sen do domu. Tylko jeden się ostał i z nim trochę posiedzieliśmy żłopiąc jakąś wiśniówkę (czy coś innego własnej roboty) z pod stołu.


A dziś też tam zawitałem. W sumie to ja nawet zorganizowałem wyjście. Miałem iść na partię w "Magia & Miecz" (gra planszowa, klik!), ale wynikła pewna sytuacja, którą rozumiem i w 100% popieram. Nawet jestem dumny z tejże osoby, że tak postanowiła zrobić. Mimo, że w pierwszym momencie mogła mieć złudne wrażenie, iż mam do niej pretensje z tym związane. A wszystko przez to, że niepotrzebnie napisałem jej; "umawiamy się na granie już tydzień i umówić się nie możemy". W każdym razie stwierdziłem, że skoro do niej dziś nie idę, to pasuje coś samemu zorganizować. Zatem wyciągnąłem kilka osób i to też część tych, których się nie spodziewałem, że przyjdą. A przyszły. Natomiast druga część, która mówiła, że dojdzie; albo zlała, albo była zawalona nauką. W tym drugim przypadku rozumiem, ponieważ zbliżają się u nich na studiach kolokwia. A pierwszego, tj. lenistwa, nie rozumiem. Jednak wracając do wyjścia, było bardzo fajnie. No i trochę się ścierpnąłem, ale nie bardzo.
Z sobotą natomiast będzie mi się kojarzyć zespół "The XX", który wczoraj można było tam usłyszeć. A było go tam naprawdę sporo, bo puścili niemalże całe dwie płyty, za wyjątkiem kilu utworów.

sobota, 29 grudnia 2012

Modlitwa

"Boże i jeśli naprawdę mnie kochasz, nie pozwól mi się obudzić jutro rano." 
- tak, jestem pijany.




"Cold alone in a void.
Blind, but my eyes are open.
Nothing felt, nothing heard.
Rotting.
Decayed.
Broken.
Nausea.
Drown in waters filled with silence."

czwartek, 8 listopada 2012

Pulvis et umbra sumus

Doszedłem dzisiaj do wniosku, że jestem życiowym nieudacznikiem. Podsumowując lata mej egzystencji, doszedłem do wniosku, że coś w tym jest.
Jezu, jak ja jestem nieprzystosowany do "bycia", istnienia... Wszystko popierdoliłem, jedyne co udało mi się zrobić w moim życiu, to coś zjebać lub spierdolić. Nic nie udało mi się osiągnąć co chciałem. Mimo wszelakich starań, prób - nic. Zawsze mam ze wszystkim pod górkę, zaczyna mnie to wkurwiać.

I bardzo proszę, jeżeli ma ktoś zamiar pisać; "Ojejku :( Będzie dobrze, nie przejmuj się", to niech sobie odpuści i najlepiej nic nie pisze. Nie jestem dziś w nastroju i poza tym nie zdzierżę więcej kłamstw.


środa, 7 listopada 2012

Kim jest Pan/Pani Pajacyk?

Tajemnicza osobo Panthrone, bardzo proszę o wyrozumiałość i nie zdradzanie moich danych personalnych, skoro mnie znasz. :)

A i powiem tylko tyle, że zgodnie z tekstem "Arkony" w utworze "Skrajna Nienawiść Egoistycznej Egzystencji" (który serdecznie polecam ze względu na lirykę);

"(...)każdy jest samotnikiem, za życia i po śmierci..."


...

Wyschnięta kuweta

Obudziłem się po 9, ale leżałem w łóżku do 12. Słuchając Twilite (płytę  Quiet Giant) i myśląc o tych wszystkich pierdołach, które nawiedzają mą głowę. A i też odczuwałem jak orkiestra dęta skacze po moim mózgu, dlatego postanowiłem poleżeć jeszcze jakiś czas po przebudzeniu - tak, napier*ala mnie głowa.
I niech nikt nie myli Twilite z dla mnie śmieszną serią Twilight. Pattinsona nienawidzę, a laskę, która gra Bellę uważam za koszmarnie brzydką. W ogóle cała ta historia powinna być zakazana. Szczególnie dla małych dziewczynek, ponieważ się podniecają i Edwardem i tą "sierotą" Bellą. Robienie wody z mózgu. Przyznam się widziałem raz pierwszą część gdy wyszła (i to nie z własnej woli), a do dziś mam odruchy wymiotne jak tylko słyszę "Zmierzch".
Quiet Giant ma na mnie bardzo pozytywne działanie. To może głupie, ale wsłuchując się, miałem ochotę tańczyć z bliżej nieokreślonym kimś na trawie, z dala od ludzkich oczu i uszu. Naturalnie kimś płci pięknej.
Przeglądałem ostatnio mój pamiętnik. Ostatnie wpisy są z początku września ubiegłego roku, a później z września tego roku. Muszę wrócić do rzetelnego zapisywania wszelakich wydarzeń. No dobra, nie tyle muszę, co chcę...
Julka (moja siostrzenica) mnie nienawidzi, mimo, że ma zaledwie 3 latka. Wczoraj byłem u siostry, by się nią zająć. Była bardzo pompatyczna w stosunku do mnie. Mimo wszystko starałem się być cierpliwy. Strasznie do mnie ostatnio "dozyguje" i nie kryje swojej niechęci. Mówi, że jestem głupi i żebym sobie już szedł, a i grozi mi palcem co uważam za mega śmieszne. Wszystko przez to, że jak była niegrzeczna i "dokuczała" swojej niani, a musiałem ową nianię zastąpić. Za karę nie puściłem jej bajek oraz powiedziałem, że jeżeli tak się nieładnie zachowuje, to niech się bawi sama. A sam siadłem obok i wziąłem jakąś książkę. Tak to zawsze jej czytałem, układałem z nią puzzle, robiłem namioty z kocyków, malowałem, rysowałem i wiele, wiele innych rzeczy. Wczoraj już nie wytrzymałem, bo ciągle coś wymyślała, że wziąłem jej poduszkę, że każę jej jeść, że za dużo picia jej nalałem, że coś tam... Jak oglądała bajkę, usiadła specjalnie tak, bym nie mógł oglądać z nią. Byłem cierpliwy do czasu, aż nie zaczęła złośliwie mnie szczypać, bić i przy tym mówić, że nikomu nic nie wolno zabierać. Chodziło o poduszkę, którą podłożyłem pod głowę... chuj, że miała ich 1000, a jak przyszedłem ta leżała praktycznie w drugim końcu pokoju. No i się wkurwiłem. Twierdząc, że to ja jestem od jej pilnowania i ponaglania, kazałem iść jej do swojego pokoju, a bajki wyłączyłem. Był jeden wielki wrzask i płacz. Ale mając ją w poważaniu, poszedłem do kuchni pozmywać naczynia. Raz się ugiąłem jak tak płakała i myślała  że tym razem też coś wskóra. Mała szantażystka. Źle myślała.

wtorek, 6 listopada 2012

Narzekadło

Dużo się działo ostatnimi czasy. Pewna 84 letnia kobieta opowiedziała mi niemalże całe swoje życie w zaledwie 5 minut. I nie, nie znam jej, widziałem ją po raz pierwszy na oczy. Mniejsza o czym rozmawialiśmy i jaki miał charakter wydźwięk jej opowieści, był jednak na tyle dla mnie pouczający, że nie puściłem go mimowolnie mych uszu. Podjąłem się refleksji.
Święta były inne niż w minionych latach. Obeszły się bez "magicznego dnia", na który to tak bardzo się nastawiałem. Z nikim się nie spotkałem. Nie dlatego, że nie chciałem.
"I boje się, że jak pies w samotności będę lizał ropiejące rany zadawane przez życie." - czy jakoś tak. Tak odnośnie moich ostatnich, ciekawych rozmów z Sylwią.
Bla, ble, bla - znów narzekam.

sobota, 20 października 2012

Ironia losu

Czuje się ignorowany.
Przez świat.
Przez ludzi.
Przez ogólnie rzecz ujmując życie.
Jak to jest, że rzeczy, których się nie spodziewam i zazwyczaj nie mają dla mnie wartości, bądź dają minimalną, wręcz maciupeńką nadzieję (na to, że będzie dobrze), mają miejsce ciągle, a rzeczy, które chciałbym by wyszły i zarazem wzbudziłyby u mnie niesłychaną euforię, idą w odwrotnym kierunku?
Jakaś pieprzona ironia losu.
Nienawidzę.
Nienawidzę coraz bardziej.
I co najgorsze, nienawidzę coraz chętniej.
Wszystkiego.
Wszystkich.
Każdego atomu, neutronu, elektronu czy protonu rzeczywistości (i) egzystencji.

wtorek, 16 października 2012

Płomyczki w ciemnościach

Ale ten czas zapieprza. Dziś już mamy 16 października, a zaledwie za dwa tygodnie Wszystkich Świętych.. Lubię ten dzień, w szczególności gdy nie ma słońca i jest pochmurnie. Cmentarz wygląda magicznie po zmroku, szczególnie część poświęcona dzieciom. Co roku siadałem z Mechanicznym na jednej i tej samej ławce, i rozmawialiśmy o życiu wpatrując się w światełka lampionów. Teraz jednak Mechaniczny jest gdzieś w Polsce, więc ławka będzie pusta. I tak widywałem się z nim raz na pół roku. Wszystkich Świętych to jedyny dzień, gdzie jest mnóstwo wokół ludzi, a mnie to nie przeszkadza i zarazem dzień dla mnie pełen sentymentów, przemyśleń.
Byłem z Mack na trzygodzinnym spacerze. W niedziele. Opowiadała mi o swoich studiach (jest na pielęgniarstwie) oraz współlokatorkach. Jednak najbardziej zainteresowały mnie pytania na jednym z wykładów. Mack przedstawiła mi kilka przykładowych pytania, które padły na zajęciach.

-Mieliśmy pytanie od wykładowcy "Czy pozwolilibyście zapalić pacjentowi papierosa, któremu został tydzień życia, a jest zakaz palenia?" albo "Jest rodzina, która ma chore dziecko. Jedynym ratunkiem dla niego jest przetoczenie krwi, jednak jest to sprzeczne z religią tychże ludzi. Co zatem robicie, staracie namówić się na to rodziców, czy odpuszczacie?".
-Ja bym chyba próbował ich namówić. -odparłem.
-Tak, ale wówczas nawet jeżeli uratujesz to dziecko, rodzice go odrzucą, gdyż stanie się ono dla rodziców "nieczyste". 
 -Och... No tak. Ale w przypadku z tym umierającym palaczem, pozwoliłbym mu.
-Ja też. W drugim natomiast jest przyrzeczenie, że będziesz chronić i ratować ludzkie życie.
-No tak... -zauważyłem.- Ale nie możesz nic zrobić bez zgody opiekunów...
-Otóż to. Więc co zrobić z tym fantem?

Nie znam odpowiedzi i nie poznałem jej do tej pory, ale ciągle o tym myślę.

A teraz z innej bajki. Jestem naiwnym człowiekiem. Jestem tak naiwny, że jak o tym pomyśle robi mi się niedobrze. Za szybko przywiązuje się do ludzi. Często jest tak, że moja ufność jest wykorzystywana w maksymalny sposób, a ja się kurwa daje. I teraz aż ciśnie mi się na usta tekst "Arkony" z utworu "Skrajna Nienawiść Egoistycznej Egzystencji", mianowicie; "Nie tak miały boleć, ukryte w sercu marzenia, złudne obietnice i nadzieje, powtarzane od wieków.". Ale to pewnie przez to, że idealnie mogę odnieść ten tekst do zaistniałej sytuacji. Swoją drogą ten utwór jest mocny jeżeli chodzi o stronę liryczną. Co nie zmienia faktu, że zawsze mam kurwa ze wszystkim pod górę.... Ahhh... dobra kończę już z moimi wywodami na ten temat, bo to nie ma najmniejszego sensu.
Nie mieszkam w Krakowie, bo nie pracuje. Skończyłem z callcenter i jestem z tego faktu bardzo zadowolony. Jak o tym myślę, nasuwa mi się takie; "nigdy kur... więcej!".

sobota, 8 września 2012

Postapokaliptyczna wizja

Mam jakaś postapokaliptyczną wizję, kiedy przechodzę rano przez galerię krakowską. Jest tak cicho, pusto, wszystko jeszcze pozamykane i nie muszę potykać się o ludzi. Jedna, dwie osoby siedzą na ławeczkach, ogólnie błoga, niemalże święta pustka. Istna sielanka. Wtedy myślę o jakiejś pandemii zombie ale innym irracjonalnym gównie.
"Czy tak wyglądałyby centra handlowe w razie epidemii? Ale pasowałoby biegać z maczetą, albo innym żelastwem, by móc się bronić przed zagrożeniem." - mózg rozjebany!
Jak już wracam jest znacznie gorzej. Nie jest tak kolorowo. Człowiek na człowieku, zabawy z wymijaniem, by kogoś nie zahaczyć, a i to często się nie udaje. Nie mogę się porozglądać, zobaczyć co jest na wysepkach-stoiskach, bo całą moja uwagę przyciąga myśl; "nie wjebać się w kogoś przypadkiem". Znowu jest wrzesień i znowu mam wyjebane na ludzi. Naprawdę jest to u mnie cykliczne, jak zauważył pan Mechaniczny. W sumie to on mi to uświadomił. A może jednak sobie teraz to wmawiam i robię wszystko, by podtrzymać jego teorię (i to nieświadomie)?
Prosty przykład. Dziś rano umówiłem się na spotkanie. Gdy miało już do niego dojść, to mi się nie chciało, jednak poszedłem. Przed 10 minutami wynikła sytuacja, gdzie owa osoba, z która się umówiłem, przedstawiła mi propozycję pójść do baru z innymi naszymi wspólnymi znajomymi. Spasowałem tylko dlatego, że nie chciało mi się iść do miasta. Okazało się jednak, że zostaniemy do niego zawiezieni. Zatem odnalazłem sobie inną wymówkę. Stwierdziłem, że nie będzie mi się chciało wracać po wszystkim 500 metrów samemu do domu, a potem że nie mam pieniędzy i że ogólnie mi się bardzo nie chce. W efekcie, oni pojechali, ja wróciłem i pisze post. :)
Osoba z którą się spotkałem stwierdziła, że pogoda mi się bardzo udzieliła i jęczę. Przyznałem się, że jestem wszystkim zmęczony. Usłyszałem wykład, że moje zmęczenie wynika z nastawienia na "nie" i że jeżeli naprawdę by mi się chciało, to mógłbym przenosić góry. Odparłem, że coś może w tym być, ponieważ męczy mnie monotonia. Osoba kazała mi się z kimś nowym spotkać, bądź odnowić jakieś stare kontakty.
Odpowiedziałem szczerze; "Ale po co? To przecież stado imbecyli." W domyśle mając na uwadze, że szkoda i ich, i mojego czasu. Czysta magia. Chyba kogoś uraziłem tym stwierdzeniem. Trudno.

poniedziałek, 3 września 2012

qwerty

Jezu, jak pomyślę, że dzisiaj młodzi poszli do szkoły na rozpoczęcie roku szkolnego, to im zazdroszczę. I w sumie dziwnie mi z tym faktem. I chętnie bym się z nimi zamienił. Mówię z perspektywy osoby pracującej. W szkole było bez stresu. Poszło się, to się było. A jak się nie poszło, to nie. Miało się wszystko gdzieś, istna sielanka. Zgroza. Ale dobra nie narzekam, bo moja praca nie jest aż tak straszna choć rano bardzo mi się nie chciało. Najgorsze jest wczesne wstawanie. Ale to było też w szkole więc wychodzi na jedno.
I nie, tytuł postu nie ma głębszego znaczenia, a są to po prostu kolejne literki na klawiaturze.

piątek, 31 sierpnia 2012

Ostatni dzień sierpnia

Jeżeli dobrze pójdzie, a idzie jak najlepiej, to pod koniec września wprowadzam się do Krakowa. Muszę jednak znaleźć jakichś współlokatorów. Póki co mieszkam ze znajomym z czasów dzieciństwa, z którym to pamiętam jak jeszcze biegałem po krzaczorach, czy bawiłem się w chowanego. Mamy do udostępnienia jeden pokój na Bronowicach dla jakichś dwóch osób, z którymi moglibyśmy spędzić rok i podzielić się czynszem. Chciałbym też zmienić pracę, ale to dopiero po dostaniu pierwszej (i prawdopodobnie ostatniej) wypłaty. Jestem dobrej myśli. I jeżeli chodzi o nową pracę, jak i znalezieniu osób do mieszkania.

niedziela, 26 sierpnia 2012

Praca

Strasznie upierdliwa. Muszę chyba się rozglądać za czymś nowym. Wiem, przysługuje mi 60 godzin szkolenia, mam wyrobionych 35, ale nie sprawdzam się w tym callcenter. Po prostu nie umiem pociskać kitu, bajeru. Szkoda mi tylko tamtejszych genialnych ludzi, których udało mi się spotkać i poznać. Póki co popracuje jeszcze, może tydzień, ewentualnie dwa.
Ale w czwartek miałem kryzys. Wkurzałem się, że każdy coś sprzedał, a ja nic. Nie chciałem nic słyszeć na temat jakiegokolwiek callcenter i tak naprawdę nie zamierzałem wracać w piątek do pracy. Ale okazało się, że to jakiś chwilowy kryzys, który minął, gdy znów rano otworzyłem oczy i który według mojego znajomego jest normą. 

niedziela, 12 sierpnia 2012

Pracowicie

Jutro pierwszy dzień pracy. W związku z moim zatrudnieniem musiałem zrobić kilka rzeczy. Np. wypełnić formularz z moimi danymi, gdzie podawałem niemalże wszystko. NIP, pesel, telefon, zameldowanie, gminę, powiat, rozmiar buta, czy biustu. Musiałem także założyć konto bankowe. Odwlekałem tą sprawę do ostatniej (możliwej) chwili, gdyż jest to dla mnie nowość, a ja za takowymi nie przepadam. Podchodziłem do tego tak, że to bardzo poważna kwestia (gdzie będę mieć konto i na jakich warunkach). Koniec końców zostałem zmuszony do otwarcia konta w pierwszym lepszym, OTWARTYM W SOBOTĘ PO GODZINIE 15 banku. Padło na mBank.
Fakt pracy mnie stresuje. Nie wiem na co mam być przygotowany. Tak, wiem... jutro zaledwie szkolenie trwające jakiś czas, ale i tak jestem wystraszony. Umowę podpisuje się na 3 miesiące, po tym okresie mogę dostać wypowiedzenie, zatem muszę przez ten "okres próbny" wyjść jak najlepiej. Myślę jednak, że juz zrobiłem pozytywne wrażenie, pojawiając się na spotkaniu kwalifikacyjnym w stroju galowym, gdzie reszta przylazła na luzie w miarę normalnych ubraniach (lecz schludnych).
Jak to będzie zobaczymy, ale matka ciągle straszy mnie, że po 3 miesiącach dostane wypowiedzenie i znów będę na jej utrzymaniu. To nie jest fajne.

sobota, 11 sierpnia 2012

Festiwalowo

Dawno nie pisałem. Trochę mi się nie chciało, a trochę bałem się pisać o kwestiach, które obiecałem sobie poruszyć w następnym (czyli tym) poście. Festiwale. Zacznę zatem od Openera.
Moje nastawienie, entuzjazm do tego festiwalu opadał sukcesywnie wraz z datą przybliżania się imprezy. Doszło do tego, że nie chciało mi się jechać, ale z drugiej strony szkoda było mi biletu, za który dałem 410 zł. Zatem pojechałem. Ludzie z którymi byłem, jak najbardziej pozytywni. W końcu sami "starzy" znajomi. Jednak to co działo się na koncertach zostawia wiele do życzenia (oczywiście mówię tu o ludziach, nieznanych mi osobiście personach). Mógłbym nazwać ich motłochem czy pospólstwem, które serwowało sobie i przy okazji nam, jakieś niezrozumiale przepychanki i to dla "zabawy". I nie mówię tutaj o tzw. "ścianach śmierci", czy "pogo" (które rozumiem), tylko o ludziach, którzy nie wiedzieć w jakim celu PRZED rozpoczęciem koncertu wbijali na chama na innych i ich przepychali, by był jak największy ścisk. Prócz tego ich przemieszczanie się. Nie usłyszałem chyba ani razu słowa przepraszam, od osób, które chciały przejść. W sumie to chyba nawet nie można nazwać tego próbą przemieszczania się, a niekulturalnym ryciem, podczas którego człowiek mógłby zostać dosłownie zadeptany na śmierć. Z tego powodu byłem zniesmaczony z występu Justice. Paradoksalnie występy wykonawców, na które najbardziej się nastawiałem były średnie, a tych, których nie znałem, albo poszedłem na nich z czystej ciekawości były niesamowite. No, wyjątkiem było The XX, gdyż było dokładnie tak, jak to sobie wyobrażałem, idealnie. Czegoś jednak mi tam brakowało. Nie było na tym festiwalu tak, jak bym tego chciał. Ale z polem namiotowym przesadzili. Jeżeli była otwarta jakaś butelka z napojem, a którą chciało się wnieść, to się nie dało. Sprawdzający na bramkach kazali je wywalać, gdyż "coś mogło być dodane/dolane do środka!", więc wpuszczali tylko z fabrycznym zamknięciem. Dramat i istna żenada. Poza tym kazali niemalże wywalać wszystkie rzeczy przy wejściu na pole namiotowe, by przypadkiem "czegoś nie przemycić". Bardzo dyskomfortowa i żenująca sytuacja, wołająca o pomstę do nieba. Pole po jednym dniu deszczu pływało w śmierdzącym błocie, dlatego symbolem tegorocznej edycji były gumiaki. Sąsiedzi namiotowi byli upośledzonymi umysłowo bananowcami, którzy zerwali się spod skrzydeł nadzianego tatusia i mamusi. Poczuli wolność i posmakowali napoju zwanego potocznie alkoholem. Na całe szczęście ostatniej nocy ktoś odpłacił im za te wszystkie pobudki, nieprzespane godziny i przedostatniej nocy zrobił wejście z tyłu namiotu. W tym przypadku byłem ucieszony, że tak to się skończyło, mimo, że to lekkie przegięcie.
Teraz Off festiwal.
Metronomy, na które bardzo się nastawiałem, jak najbardziej na plus. Reszta ujdzie. Ogólnie gorzej niż w poprzednim roku. Ludzie spoko, kultura. Zaliczyłem shisha bar. Ale w niedzielę myślałem, że umrę z nudów. Nie było tam nic ciekawego tamtejszego dnia. Po drugim dniu już byłem znużony i chciałem wracać. Przynajmniej przy wejściu na pole namiotowe i na miasteczko festiwalowe nikt nie kazał mi wypierdalać wszystkich rzeczy na ziemie, a które przy sobie miałem (co miało miejsce na Openerze). Poza tym poznałem Białorusina Andrieja. Na bramkach nie obawiano się, że ktoś w częściach wnosi piłę mechaniczną i nie kazali jak w Gdynii prawie ściągać butów.
Podczas tych dwóch festiwali udało mi się zobaczyć:


Opener 2012;

Bat for Lashes
Björk
Bon Iver
Cool Kids of Death
Fisz Emade
Franz Ferdinand
Friendly Fires
Julia Marcell
Justice
Kapela ze Wsi Warszawa
Łona Webber & The Pimps
M83
Major Lazer
Mumford & Sons
New Order
Orbital
Pablopavo i Praczas
Panderecki // Greenwood
The Kills
The Ting Tings
The XX
Wiz Khalifa
Yeasayer


Off 2012;

AfroKolektyw
Atari Teenage Riot
Baroness
Battles
Baxter Dury
Beneficjenci Splendoru
Chromatics
Connan Mockasin
Converge
Cool Kids Of Death
Dam Funk
Death in Vegas
Enchanted Hunters
Fanfarlo
Group Doueh
Hanimal
Iggy And The Stooges
Kim Gorgon & Ikue Mori
Kurt Vile and The Violators
Levity
Łona & Webber
Metronomy
Napszykłat
Obscure Sphinx
Other Lives
Retro Stefson
Savages
Shabazz Palaces
The Antlers
The Band Of Endless Noise
The House of Love
The Stubs
The Twilight Sad
Thurston Moore
Tides From Nebula & Blindead


A TERAZ TROCHĘ TERAŹNIEJSZOŚCI!

Na studia się nie dostałem. Idę do pracy. Zaczynam szkoleniem w poniedziałek. Będę dzwonił po ludziach z ofertami wszelakiej maści. Mobilne internety, pakiety, słonie w karafce... Miesięczne dojazdy do owej pracy (z ulgą legitymacyjną, która jeszcze mi przysługuje do końca września) wyniosą około 304 zł. Potem znacznie więcej, nawet nie wiem dokładnie ile. Dlatego przeprowadzam się do Krakowa, gdyż ceny są porównywalne. Mam nadzieję, że się jakoś tam utrzymam.

sobota, 30 czerwca 2012

Płatne za odczepne

Wydałem dziś na rekrutacje (tak, związanymi ze studiami) 75 złotych, tylko po to, by rodzice mi nie truli, że "w ogóle nie dbam o swoją przyszłość i jestem do dupy"... Więc zarejestrowałem się tak od niechcenia na filologię rosyjską. Ale musiałem się nabiegać... Jedna drukarka nie działa, druga, trzecia... setna! Dałem jednak radę. Póki co żyje Openerem i zdobyłem dziś nań namiot, więc nie muszę nocować pod gołym niebem i obawiać się złej pogody. A teraz (w zasadzie JUŻ) zbieram się na 18 Kaśki, która jest wiernym czytelnikiem mych wypocin, a które można znaleźć na tym blogu. Swoją drogą pojawiał się w kilku postach. Dobra, mniejsza...

Mnie to wszystko się udaje...

Tak, tytuł jest ironiczny!
Jak to jest, że mam ciągle pod górę? To jest przecież niemożliwe. Inni liczą na łut szczęścia i im się jakoś udaje, ja z kolei też liczę i nic z tego. I to ciągle jest coś nie po mojej myśli. Nawet jeżeli wszystko jest zaplanowane, nagle znikąd pojawia się łańcuszek niepowodzeń. Człowiek myśli sobie; "jest super, niech to trwa", a tu nagle wszystko idzie w stronę ogromnego pizdu! Najzabawniejsze jest to, że to wcale nie jest kwestia nastawienia, gdyż wmawiam sobie, okłamuje siebie, "będzie ok", a nie jest. Chyba nawet nigdy. Dobra mina do złej gry? I co z tego? Nic!
W dzisiejszym dniu odebrałem wyniki matur i mam wykształcenie średnie pełne. Jednak okazuje się, że nawet z tym mam pod górę, bo wiem, że za rok czeka mnie poprawka. I co teraz? Iść gdzieś na studia i przekoczować rok, czy zlać w tym roku kształcenie się i pójść do pracy na zmywak i znosić upokorzenia (zawsze znajdzie się ktoś, kto poczuje się lepszy)?

wtorek, 26 czerwca 2012

Weekendowy wypad w góry.

Pora zdać relację z kilku ostatnich dni.

Czwartek:
Zostałem zaproszony na obiad przez pewną kobietę. Wybrałem się z nią do miasta by zrobić zakupy, a przy okazji odwiedzić optyka i bibliotekę miejską. Zaopatrzyła nas biedronka i po powrocie do domu R postanowiliśmy zrobić świeży sok.
Sokowirówka. R kazała mi z niej wywalić resztki owoców, a sama chciała umyć urządzenie przed zrobieniem świeżego soku. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie kazała mi wyrzucić owych resztek do kibla. Zdziwiłem się, ale wykonałem polecenie... i ubikacja się zatkała. Postanowiliśmy się nie przejmować i przygotować wspólnie jedzonko, a dopiero po zjedzeniu tortilli, wzięliśmy się za ogarnianie ubikacji. R wpadła na "genialny pomysł", aby wyciągać owoce, które nie chcą spłynąć rurami do ścieków, plastykowymi łyżeczkami. Mieliśmy przy tym dużo śmiechu i zabawy. No i też długo nie babraliśmy się w odmętach kiblowych, gdyż po wyciągnięciu niewielkiej ilości do kosza na śmieci spuściłem wodę i jakoś poszło. Po tym grzecznie umyliśmy ręce, R zaczęła się szykować do wyjścia, a ja pozmywałem naczynia.
Teraz osoba, która zaprosiła mnie na obiad ma nauczkę i wie, by więcej nie wyrzucać odpadków do kibla, a do kosza. Poszliśmy na piwo, a potem poszedłem do znajomej gdzie "ćwiczyliśmy" pieśni na rajd 1 Pułku Strzelców Podhalańskich. Było baaardzo nierówno i fałszowaliśmy. Tym oto sposobem spędziłem 9 godzin poza domem.


Piątek, sobota i niedziela:
Rajd. Spałem tylko trzy godziny z czwartku na piątek, gdyż oczywiście jak to ja, pakowanie musiałem zostawić na ostatnią chwilę. Potem po 6 jechać do Krakowa... Ale było warto. W tym roku okolice Limanowej, czyli Beskid Wyspowy. Widoki przednie, ale pierwszego padało i było mgliście. Dopiero później się wypogodziło.
Zmoczyłem buty. Przez noc jednak zdążyły wyschnąć dzięki pani ekspedientce, która to podarowała nam gazety, abyśmy wypchać buty (wysuszyć). Oczywiście jak to na rajdzie tematycznym, na szlaku roiło się od "partyzantów", którzy dawali nam nowe rozkazy, niemieckich szpiegów, którzy starali się wyłudzić od nas informacje... A nawet samych SS`manów, którzy do nas "strzelali" i gonili nas po lesie krzycząc przy tym "HALT! HANDE HOCH!". Miałem jednak bardzo ogarniętą grupę, liczyła 8 osób. 3 osoby były z Warszawy, koledzy ze studiów znajomego. Jeden z Warszawiaków wkurzał się gdy kolega mówił o nich "Warszawka".
-Sformowanie "Warszawka" kojarzy mi się z takimi typowymi cwaniaczkami, którzy uważają siebie za nie wiadomo co, bogatymi snobami. -wyjaśnił kolega Warszawy, tym samym dając do zrozumienia, ze nie podoba mu się to słowo.
 Na rajdzie jednak nie obeszło się bez krzywych faz i po nim też. Oczywiście było 9 grup, z którymi rywalizowaliśmy. 3 z miejscowości, w której mieszkam, głównie znajomi. Wygraliśmy, ale nie w tym rzecz. Była pewna sytuacja, w sobotę, gdzie wyruszyliśmy za znajomymi (grupy wyruszały po sobie w odstępach 15 minutowych) jednak kazano nam dostać się do punktu kontrolnego i dalej zero informacji gdzie mamy się udać. Zadzwoniłem zatem do Mai i mówię jak ma się sytuacja i pytam, czy przy pomniku nie ma jakiejś informacji. Naturalnie podzieliła się ze mną, że informacje musimy znaleźć, tylko szukać dokładnie. Znaleźliśmy ją zakopaną w doniczce. Potem jak miałem jakieś informacje, np. o stacjonującym gdzieś oddziale o Niemcach, dawałem znać. Była jednak sytuacja, gdzie jej grupa, którą dowodził mój przyjaciel, zboczyła ze szlaku. My jak osły poszliśmy za nimi, jednak wróciliśmy się po chwili na rozwidlenie dróg i zauważyliśmy, że szliśmy nie tak jak trzeba. Gdy tylko o tym się dowiedziałem, napisałem sms`a do Mai. Mimo to i tak zostaliśmy posądzeni o mylenie drogi i o jedną wielką konspirację. Powstały różne spekulacje na ten temat w grupie znajomych, a które usłyszałem już po rajdzie z ust przyjaciela (ale do tego wrócę potem, idźmy dalej chronologicznie). Ja rozumiem, że rywalizowaliśmy i mogli doszukiwać się jakichś przekrętów, ale po co wówczas miałbym im przekazywać wiadomości choćby o zagrożeniu na szlaku? Potem gdy czołgaliśmy się w wysokim trawsku widząc, a chcąc uniknąć nieprzyjemności związanymi z Niemcami, okazało się, że wcale niepotrzebnie unikaliśmy kontroli, gdyż pokierowali nas nadal. Grupa przyjaciela (i Mai) byli w tym miejscu jakieś 20 minut przed nami, jednak nie przeszkodziło to, byśmy oczywiście znów mieli ze sobą zatarg. Ich grupa pobłądziła i dotarliśmy w tym samym czasie, dojechali na miejsce noclegu autostopem, cześć grupy ode mnie też, ja to jednak zlałem i poszedłem z kolegą na nogach. Mimo wszystko zostało wpisane na karcie, że przybyliśmy wcześniej (i tym samym ich wyprzedziliśmy).
Niedziela była poświęcona na rozdanie nagród i ogłoszenie wyników oraz mszę za AK`owców. Jak już wcześniej wspomniałem, wygraliśmy. Po powrocie, wieczorkiem, poszedłem na piwo z przyjacielem i jednym znajomym ze studiów. Zaczęło się opowiadanie o rajdzie. W tym momencie usłyszałem, że niby zatrzymaliśmy się na jedzenie (to co pisałem wcześniej o złym szlaku), a tak naprawdę wróciliśmy na prawidłowy szlak, mając ich w dupie i nie wyprowadzając z błędu. Wkurzyło mnie to stwierdzenie, bo mogłem naprawdę nie pisać im nic! Zatem wyjaśniłem, że to błędne oskarżenia, bo wróciliśmy się na rozwidlenie i gdy tylko się dowiedzieliśmy o pomyłce napisałem im przecież. Oczywiście zaczęło się tłumaczenie, ze to Maja tak powiedziała... No to stwierdziłem; "jak widać minęła się z prawdą". W tym momencie przyjaciel zaczął gwiazdorzyć, czego nienawidzę. Uklęknął i ironicznie powiedział, że przeprasza za oskarżenia oraz że się uniża przede mną i "błaga" o wybaczenie. Istny cyrk. Postanowiłem być bezczelny i stwierdziłem tylko, że tak powinno być i powinien błagać.

poniedziałek, 18 czerwca 2012

Apogeum

Uwielbiam pisać nabuzowany, krzyczeć za pomocą caps lock`a, wyrażać opinię, mówić co myślę.
A przez ostatni czas nie myślę dobrze, nie o portalu społecznościowym jakim jest facebook. Im częściej tam wchodzę, tym częściej czuje zażenowanie, wściekłość... Nic tak nie wprowadza w rozpacz jak bezwzględna głupota znanych nam osób. Wówczas człowiek zdaje sobie sprawę, że Twoi znajomi to banda imbecyli. Staram się ignorować wyświetlający się spam na facebookowskiej tablicy, ale się nie da. Dochodzę do wniosku, że osoby, które są fajne i nieszkodliwe w rzeczywistości (kobiety), w internecie są głupimi c!pami. Przemawia za tym fakt tego co tam piszą i tego jak chce mi się wyć w momencie gdy to czytam. Dzielą się wszystkimi prywatnymi rzeczami, które powinny zostawić dla siebie, bądź dla bliskich osób, a nie "chwalić się" przed wszystkimi znajomymi.
"Kocham was (naturalnie pisane małą literą) moje Kociaki :***", "Tęsknię za Tobą miśkuuuu :*", "Wszytstko się popsuło, idę się powiesić".
Statusy w stylu "idę zrobić kupę", a po 5 minutach "Wróciłam ^^ :* :D" - doprowadzają mnie do szaleństwa. Z tego względu nie wchodzę tam zbyt często. Prócz tego spamowanie obrazkami z kwejka, dziesięć tysięcy linków na minutę oraz zdjęcia. O tak, zdjęcia! Samopstryki z "egzystencjalnymi" przemyśleniami w stylu "lubię placki!".
Najbardziej rozwaliło mnie zdjęcie pewnej znajomej, naturalnie samopstryk, gdzie było napisane pod nim coś odnośnie tego, że twórczość nadaje sens egzystencji. Gdy je zobaczyłem oraz podpis i przejrzałem na szybko jej galerię (gdzie wszystkie zdjęcia są takie same, wręcz identyczne), stwierdziłem; "NO W CH*J KREATYWNA JESTEŚ!!! TO NIE WAŻNE, ŻE WSZYSTKIE ZDJĘCIA SĄ TAKIE SAME, NAWET NA TLE TEJ SAMEJ ŚCIANY TWEGO POKOJU."...
Najgorsze w tym wszystkim jest to, że to osoby z mojego roku, bądź o rok młodsze. Właśnie, kobiety. Dziś rozmawiałem z Mechanicznym, odnośnie powrotu do naszego projektu (Mechaniczny & Gramofon ) i zeszło nam na temat kobiet i ogólnie związków. Mechaniczny stwierdził:
-"Stary, my jesteśmy chyba starej daty. Kobiety nie patrzą na nas, tak jak my na nie. Nie szukają kogoś na stałe, a chcą się bawić, szaleć, zmieniać dla zabawy partnerów...".
-"Starej daty"? -pomyślałem.- Ale to osoby w naszym wieku...
I właśnie tego trochę nie rozumiem. Tak, wiem, słyszałem to już 100 razy, że będziemy doceniani jako "idealni faceci do wzięcia" za jakieś 10-20 lat. Ale jak patrzę na to co ci ludzie robią, odechciewa mi się bycia z kimkolwiek nawet za milion lat. Tak samo nie rozumiem na czym polega związek plastykowej lali z tępawym dresem. No bo raczej w ich związku nie ma polemiki na tematy egzystencjalne. To co oni robią w związku? Pieprzą się jak króliki, trzymają się za ręce, obscenicznie wkładają sobie języki do ust nie zważając na miejsce i okoliczności? I co, tylko tyle? To musi być nużące.
Dziś musiałem ściągnąć wcześniej soczewki (spędziłem w nich tylko 3 godziny), bo mnie bardzo oczy piekły.

PS: Dwa przemyślenia w ostatniej chwili;
#1. nie mógłbym być psychologiem, bo mówiłbym ludziom prawdę, czyli jak bardzo są zjebani.
#2. psycholodzy i wizyty u nich są dla osób, którzy nie posiadają przyjaciół i są słabi, skoro nie potrafią poradzić sobie sami z własnymi problemami.

sobota, 16 czerwca 2012

Fatum 2 godziny


Wczoraj zainwestowałem w soczewki. Zakładanie ich to istny horror. Bawiłem się ponad godzinę, a jak już mi się udało, tak zaczęło mnie oko szczypać, że się popłakałem. Pomyślałem wówczas, że jeżeli to będzie tak wyglądać za każdym razem to chyba sobie je odpuszczę. Na całe szczęście szczypanie było jednorazowe, potem już nie ma z tym problemów. Ale ściąganie ich, to kolejne 15 minut zabawy. Pewnie z czasem wejdzie mi to w nawyk i będę je ściągał oraz zakładał w mgnieniu oka, ale póki co, jeszcze długo się będę przy tym bawić. Pewnie tydzień. Oczywiście by mieć soczewki, najpierw musiałem iść prywatnie do okulisty (gdyż normalnie nie doczekałbym się terminu). Pani doktor zbadała mi wzrok i przepisała mocniejsze szkła do okularów, a prócz tego pogawędziła ze mną chwilę. Szkła 100 złotych, ale jak mus to mus.
Wczoraj miałem bardzo ciekawą rozmowę z S. Muszę przyznać, że ciekawy z niego człowiek. Pisaliśmy ładnych kilka godzin wymieniając się poglądami. Stwierdził, że jestem inteligentny, a ja poczułem, że mój egoizm i narcyzm rośnie. O 1:30 zakończyłem z nim jednak pogawędkę, gdyż zmusiło mnie do tego „fatum 2 (am) godziny”.
Tak, znalazłem sobie nowy przesąd. Oglądając „How I met your mother” padło w pewnym odcinku stwierdzenie;
„mama zawsze powtarzała mi, że po 2 godzinie nie może wydarzyć się nic dobrego i lepiej o tej godzinie położyć się spać”.
Co najzabawniejsze skończyłem akurat odcinek, w którym to była o tym mowa o 2:05. I poszedłem spać mając ów stwierdzenie na uwadze. Dlaczego? Powróciłem w myślach do kilku dni (choćby) sprzed miesiąca i definitywnie stwierdzam… COŚ W TYM JEST! Po godzinie 2 najczęściej wpadałem na jakieś głupie pomysły, by pisać szczerze do ludzi co do nich mam. Coś w stylu;
„wkurwiasz mnie swoim zachowaniem, … bla, bla, bla… mam nadzieję, że padniesz trupem”.
Ach ta moja zawiść i pamiętliwość. I nie ma to jak komuś wygarniać coś przez smsy. To dziecinne, tak uważam (i w tym momencie jestem kretynem i hipokrytą). Teraz jednak boje się tej godziny, wmawiając sobie, że ciąży na mnie jej fatum i zarazem motywuje mnie to bym szedł spać. Cóż…

wtorek, 12 czerwca 2012

Pajęczyna nut

Muzyka jest sztuką, to nawet nie podlega polemice.


Słuchając tego utworu, zacząłem zastanawiać się co autor chciał pokazać po przez swoje (bez dwóch zdań) dzieło. Muzyka ma przekaz podprogowy, który ma zmusić słuchacza do jakiejś określonej reakcji. I to każda. Ma za zadanie podnieść na duchu, albo zmusić do sentymentalizmu, refleksji. Może też wprowadzić w stan przygnębienia. Szczerze powiedziawszy, słuchając tego utworu czuję się mały. Mały w świecie, co zarazem napawa mnie lękiem, ale równocześnie cieszy.
Kocham muzykę i nie wyobrażam sobie egzystencji bez niej. Mam niesamowity rozstrzał jeżeli chodzi o gatunki muzyczne. I dobrze, nie wolno się w żaden sposób ograniczać. Poza tym "to tylko muzyka"... dla mnie aż.
Przyznam się, że czuję jakieś zakłopotanie, jednak nie wiem czym. Nie zamierzam jednak rozstrząsać o co może chodzić i postaram się podejść do tego optymistycznie, wmawiając sobie zarazem, że wszystko będzie dobrze. Wszystko się ułoży, podąży swoim właściwym torem.

niedziela, 10 czerwca 2012

Ale śmiesznie!

Już wiem co gramy, progressive black metal, choć do końca to nie brzmi jak black. Chłopcy są bardzo napaleni, liczą, że coś z tego może być. Chcą nagrywać demo i wystąpić może dwa, trzy razy w "baszcie" (knajpa, gdzie czasem są występy mniej, lub bardziej niszowych zespołów). Ja podchodzę do tego bardzo sceptycznie, ale mam przy tym zabawę.
Co do naszego black metalu; nie, nie mamy antychrześcijańskich tekstów, nie śpiewamy o tym jak Satanael jest wspaniały, ect. Nasze teksty nie oscylują w okół satanizmu, a tym bardziej nikt z nas nie jest Illuminatą.

poniedziałek, 28 maja 2012

Super, hiper zabójstwo nudy

Dziś krótka notka. Trochę pogoda się zepsuła, ale mam nadzieję, że przez to nie zmienią się moje dzisiejsze plany. Ide spotakać się ze znajomą z klasy. Licze na długi, szczery spacer, ale jak wyjdzie to się zobaczy. Tekst do bandy Cinka został napisany i co jest dla mnie najważniejsze podoba im się, więc czuje się połechtany.
Prócz tego zabijam nude:

 Zastanawiam się tylko czemu rysuje wyłącznie "brzydkie rzeczy". Chyba za dużo Beksińskiego.

***

Ze spotkania wróciłem teraz. Było tak, jak sobie to wyobrażalem. Genialnie, wręcz idealnie. Uwielbiam niekonwencjonalność i brak stereotypów. 

PS: Pozory mylą - i bardzo dobrze!

sobota, 26 maja 2012

Oj tam, oj tam.


Ale superancko było na ognichu klasowym. Palce lizać. Niestety, części coś wypadło, a część nas po prostu zlała. Ci, którzy nie przyszli mają czego żałować. Gdy kilka osób się zmyło, siedzieliśmy i oglądaliśmy gwiazdy. Do pierwszej. Nie, nie zapiłem pały. :)
Wczoraj z kolei byłem na „ognisku” urodzinowym znajomej. Poznałem mnóstwo nowych osób, ale nie pamiętam żadnego z imion. No, może dwa.
Do poduszki:

 Swoją drogą dostałem dziś ciekawą wiadomość od nieznajomego numeru na gadu-gadu:
"Hej ! Tu twoja loteria może Ci przynieść szczęście lecz jest jeden warunek by otrzymać szczęście musisz znaleźć tą drugą połówkę dla Siebie którą może już poznałeś a może jeszcze nie ! Chcesz się przekonać ? Napisz !"
Odpisałem tylko, że "siebie" pisze się z małej litery. I w sumie mało mnie interesuje kto do mnie pisze, bo wszystkich, których powinienem mieć w kontaktach, mam, po czym zablokowałem numer, aby mnie nie spamował.
O kurde... Kolega u którego byłem i trafiłem na próbę jego zespołu (Cinek), właśnie przed chwilką podesłał mi swój kawałek. Chcą abym napisał im tekst, a potem go zagrowlował. Ale będzie śmiesznie. xD

środa, 23 maja 2012

Ale jaja...


Są jaja jak berety. Dziś z nudów Gravenus aż umył okna w całym domu, a także zrobił „przemeblowanie książkowe”. Czyli jak to ja, pozamieniałem miejscami książki z płytami i albumami fotograficznymi wypełnionymi niemalże po brzegi zdjęciami (których to jestem ogromnym zwolennikiem). Tak, wydaję kasę na wywoływanie zdjęć i strasznie mnie to cieszy. Jestem sentymentalistą i w sumie wydawanie na to pieniędzy traktuję jako hobby. Poza tym wole trzymać w łapach zdjęcia, a nie gapić się w monitor, bo tak fotografie (przynajmniej według mnie i zarazem dla mnie) tracą magię, czar, swą niesamowitość. Mam nawet jeden album, który nazwałem „galerią sław”. Oczywiście nie ma tam nikogo sławnego, ale po prostu znajdują się tam zdjęcia osób (znajomych) z różnych sytuacji, przy których mnie nie było, a które bardzo mi się podobają.
Wczoraj też były jaja jak berety. Umówiłem się z Mechanicznym na piwo. Nie widzieliśmy się chyba pół roku. Ten jednak zadzwonił, że jesteśmy zaproszeni do znajomego na jakiś film. No to kupiliśmy sobie po piwie i poleźliśmy. Już od wejścia było słychać perkusję i rify gitarowe unoszące się w powietrzu. Dzwoniliśmy, ale nas nie słyszano. Więc jak kretyni spędziliśmy chyba z 10 minut czekając aż ktoś łaskawie nam otworzy. Gdy weszliśmy do tego kumpla… Okazało się, że on i kilku jego znajomych bawią się na instrumentach. Ale byłem zaskoczony. A najbardziej wokalem. Musiałem się zasłaniać, by nie było widać jak brechtam. Wokaliście słoń nadepnął na ucho. I to mocno. Grali coś pod punk, więc nie moje klimaty. Ale wokalista ani razu nie wszedł w rytm. On sobie, muzyka sobie. Cóż, bywa! Niedługo po tym jak przyszliśmy z Mechanicznym „pan muzykalny” się zmył, a chłopcy nie mieli wokalisty. I co?
Mechaniczny: Gravenus, śpiewaj, brakuje wokalisty…
JA: Eeeee… ?
CINEK (kumpel, do którego przyszliśmy): No, zajebiście growlujesz.
JA: Nie umiem śpiewać, a z growlu też mało co pamiętam od czasu, od kiedy nie słucham już muzyki metalowej… a przynajmniej nie zbyt często. Śpiewam tylko pod prysznicem.
Koniec końców namówili mnie i podarłem się do mikrofonu, pośpiewałem sobie i w ogóle. Ale musieli mnie namawiać chyba z 30 minut. xD
Jutro natomiast ognisko z ludżmi z którymi chodziłem do klasy. Aż wezmę ze soba kilka zeszytów (choćby taki od matmy) i je jutro spopiele. Start 17.

poniedziałek, 21 maja 2012

Złota czerń


Muszę coś ze sobą zrobić, bo już nie wiem, czy to ja powinienem ogarniać rzeczywistość, czy raczej to ona powinna mnie. Weekend nie był kolorowy, mam bardzo ograniczone stosunki, kontakty. Wręcz ograniczam się do komunikatora jakim jest gadu-gadu, ale i tak przesiadywanie na nim mi nie wychodzi (do tego stopnia, że nie spędzam na nim nawet jednej, pełnej godziny). Nie ma z kim gadać. Wczoraj jedynie wszedłem w relacje z inną personą, gdyż musiałem załatwić pewne sprawy, które ciągną się od świąt wielkanocnych. Naturalnie w cztery oczy. Bardzo mnie stresował fakt tego spotkania. W trakcie jego trwania też się zestresowałem (ale tylko na początku), a potem było tylko lepiej.
Kurwa, jak ja chciałbym przestać żyć przeszłością i poddać się… nie wiem, chyba nawet jakiejś lobotomii mózgu, by tylko nie pamiętać kilu rzeczy. Za bardzo wszystko rozpamiętuję. Potrafię komuś wygarnąć sytuację, która miała miejsce trzy lata, rok, czy miesiąc temu. Zapewne z tego względu, że jestem sentymentalistą i żyję przeszłością, nie myśląc o przyszłości. To jest chore!
Dziś byłem odwiedzić znajomą, wziąłem się i wyszedłem do drugiego człowieka, mimo tego, że ogarnęło mnie gigantyczne lenistwo i mi się naprawdę nie chciało. Nie tyle spotykać, co jechać na to spotkanie. Jednak uparłem się, tym bardziej, że byłem umówiony. Można rzec; „veni, vidi vici”. Było baaaardzo fajnie. Wpierdzielanie czipsów z sosem do spaghetti, który jest specjalnością Kasi. Dziś na ostro. A do tego rozmowa i pokazywanie mi gry jaką jest „The Sims 3”. Powstał nawet ciekawy oksymoron podczas dzisiejszego spotkania z Kasią, a który jest tytułem tego postu.

czwartek, 17 maja 2012

Jak?


I w mojej głowie znów rozlega się pytanie, „Czy ja istnieje? Czy to rzeczywistość? A może to wszystko jest tylko mirażem, imaginacją, złudzeniem?”.
Zastanawiam się jak da się wyczuć nieszczerość. Jak wyczuć, że ktoś nie jest szczery i robi coś tylko dlatego, że „tak wypada, tak trzeba”. Jak to wyryć?
Jutro matura ustna z angielskiego. Będzie masakra, bo poliglotą nie jestem, a moja komunikatywność w obcym języku jest ujemna.

niedziela, 13 maja 2012

Zbyt piękne, aby było prawdziwe.


Zaczęło się od tego, że spotkałem pewną osobę, którą znałem bardzo dobrze, a która powiedziała do mnie; „nigdy nie byłeś w moim pokoju”. Zdziwiłem się strasznie, gdyż nie raz siedziałem u niej na herbacie w domu. Zacząłem zatem zastanawiać się co ona ma na myśli i czy jej wypowiedź ma jakieś drugie dno. Jakoś tak się złożyło, że poszedłem z ową osobą i weszliśmy do jednej z opuszczonych fabryk. Nic w niej nie było, dosłownie nic. Zero sprzętów, ani jakichkolwiek śladów po nich, poza wielkimi, betonowymi halami i porozwieszanymi tu i ówdzie przezroczystymi plastykowymi foliami, ubabranymi w pewnych miejscach białą farbą. Prócz tego kurz. Idąc ciasnymi, białymi korytarzami natrafiliśmy na metalowe schody. Wdrapaliśmy się na górę i ku mojemu zaskoczeniu, okazało się, że znajduje się tam mieszkanie. Weszliśmy i natychmiast skręciliśmy w prawo do długiego, zagraconego pokoju, gdzie całą jedną ścianę zajmowała meblościanka zapełniona książkami. Część książek była mocno zdezelowana, znajdywały się tam też dwie duże i dosyć ekstrawaganckie i można rzec zbyt duże tomy Harrego Pottera, kilka powieści w języku angielskim i klasyka literatury pięknej.
-Tutaj mieszkałem wcześniej z rodzicami, zanim przeprowadziliśmy się do miejsca, gdzie mieszkam teraz. Miałem chyba 4 lata. Lubię tutaj przychodzić gdy mam zły humor i czytać. Albo po prostu, gdy mam dużo do nauki też tu przychodzę, wówczas nikt mi nie przeszkadza. –powiedziała do mnie osoba.
Byłem zdziwiony. Nie spodziewałem się mieszkania w takim miejscu. A poza tym, po co to mieszkanie? Ale zaraz się zreflektowałem i pomyślałem, że rodzice zapewne trzymają je dla postaci, aby ta mogła się tutaj wprowadzić ze swoją rodziną, jeżeli będzie taka potrzeba. Oczywiście po wcześniejszym remoncie. Tak się przecież robi w dzisiejszych czasach.
Przyszli inni znajomi. A raczej pojawili się. Dosłownie z nikąd. Śmialiśmy się, rozmawialiśmy, oglądaliśmy książki. W pewnym momencie wyszedłem do jednej z hal zapalić papierosa. Oczywiście musiałem przedrzeć się przez rozwieszone folie. Na środku było „nawiedzone radio”, którego nie widziałem, a z którego to leciało „Losing my religion”, a następnie „Low” zespołu R.E.M.. Chciałem wrócić do mieszkania, ale się zgubiłem. Miałem już pójść złą droga, gdy nagle wyszła mi naprzeciw znajoma mi osoba, koleżanka, z która dawno nie rozmawiałem. Dalej dziura, nie pamiętam co się działo. 
Kolejny kadr, to rozmowa z postacią „której pokoju nigdy nie widziałem”.  Rozmawiałem z nią długo. Mówiła, że bardzo jej mnie brakowało, a na koniec mnie przytuliła. I znów pustka.
Kolejny urywek, to moje osiedle. Idę do bloku znajdującego się obok mojego i spoglądam na domofon. Patrzę nań i szukam tego jednego nazwiska na nim. Mniejsza, że w rzeczywistości nie powinno go tam być. Widzę je, ale z dopiskiem.
Nazwisko (parodia 1)
Dzwonie, słyszę, że ktoś po drugiej stronie podnosi słuchawkę. Cisza.
-Halo, jest  tam kto? –wołam.
-Kto tam? –odpowiada jego mama, ale w pierwszym momencie zastanawiałem się kto to, ponieważ jej głos zdradzał pompatyczność, co w ogóle do tej kobiety mi nie pasowało. W jej głosie dalo się wyczuć urazę skierowaną w moją stronę. Zrobiło mi się wręcz głupio. 
-Czy jest „osoba” (której nie widziałem pokoju).
-Czy kto jest?
-„Osoba”.
-Nie, „osoby” nie ma. Idź zapytaj do domu.
Mama postaci miała zapewne na myśli prawdziwy jej dom, w sensie aktualne i jej, i "osoby" miejsce zamieszkania. W sumie zdziwiłem się, że kobieta jest w mieszkaniu w bloku, a nie w ich domu.
Zacząłem iść w stronę swego bloku i spotkałem dwoje znajomych. 
-Cześć, gdzie idziesz?
-Do domu. –odparłem.
-Aha, a my lecimy, bo umówiliśmy się z „osobą” na piwo.
-No, umówił się z tobą, -dopowiada drugi znajomy.- ale jak to „osoba” ma w zwyczaju, ma cię gdzieś.
I się obudziłem. Byłem rozczarowany, że to tylko sen. Trzeba jeszcze wspomnieć, że domofon z „parodią” był do tego samego mieszkania, który wcześniej znajdował się w fabryce. Nie wiem jakim sposobem się przeniósł, brak tu logiki, ale to przecież sen. Mimo tego małego kruczka wszystko było realne. Nawet racjonalnie myślałem i nie spodziewałem się, że to tylko wyimaginowana rzeczywistość utworzona przez mój mózg. Ba, nawet muzyka w nim była. W czego efekcie cały dzień słucham na zmianę R.E.M. i Genesis. Zastanawiam się jak interpretować ten sen. Jako marzenie senne, czy jako przestroge, czy jako co? 

czwartek, 10 maja 2012

Bla, bla, bla...


Czuje się już jak student. Jestem na etapie szukania współlokatorów i jakiejś pracy w Krakowie. Mam nadzieję, że uda mi się połączyć studia i pracę. Nie wymagam dużo, chce po prostu być wstanie sam się utrzymać. Oby starczyło mi na opłaty i jedzenie, z resztą dam jakoś radę.
Kierunek studiów na który chce iść, jest mi odradzany przez masę, wręcz rzeszę polonistów. Filologia polska. Ale jak nie to, to co? Religioznawstwo też jest dla mnie ciekawym kierunkiem, lecz po nim nie ma zupełnie nic. Nie to, że twierdzę, iż po filologii coś jest, ale po prostu… No kurde kręci mnie ten kierunek.
Dziś cały dzień się opierniczałem i czuje się z tego powodu wręcz głupio.
Jezu, wchodząc dziś na mego bloga, uświadomiłem sobie, że  minął miesiąc od mojej ostatniej sprzeczki, a czuje się jakby było to wczoraj. I w sumie jestem tak samo zły. Nie mam ochoty na kontakty i imprezowanie w ogóle, ale dziś po maturze wyskoczyłem z kilkoma osobami z mojej klasy do pizzerii. Matura w tym roku jest prosta, ale jakoś nie jestem zachwycony. Pewnie jeszcze mniej będę gdy otrzymam wyniki. To tak króciutko „co tam słychać”. Aha i dodam, że zmienili mi blogspot`a, więc nie łapie się gdzie co jest. Ale w miare pisania wszystko ogarnę na nowo. :)

wtorek, 8 maja 2012

50%


Połowa matur za mną. Podstawa z języka polskiego była łatwa. W sumie to ją zlałem. Nie odczuwam stresu związanego z maturami w ogóle. Choć raczej powinienem napisać "nie odczuwałem", bo to czas dokonany. Mój spokój zburzyła dziś matematyka, która według wielu osób była banalna. Jednak mój mózg nie przyswaja pewnych matematycznych zagadnień. Ale cóż, nawet gdyby było samo dodawanie i odejmowanie, stwierdziłbym, że matura nie była łatwa, a średnia. No i pomijam już fakt, że nawet w tych prostych rachunkach bym się pomylił, poległbym. Żyje w przekonaniu, że mam poprawkę w sierpniu z matematyki.
Rozszerzony polski - hie hie hie. Co to było? Nie mogę nawet polemizować na temat tego jak mi poszło, gdyż zająłem się interpretacją fraszki Jana Kochanowskiego i tekstem Osieckiej, a jak wiadomo, interpretacja ma to do siebie, że każdy robi to inaczej. Mam nadzieję, że mimo wszystko wstrzeliłem się w klucz odpowiedzi. Matura trochę mnie zagięła, bo spodziewałem się zupełnie czegoś innego. Całą niedzielę spędziłem na czytaniu streszczeń i czuje, że zmarnowałem czas, bo oczywiście nie było nic z tego, co sobie przypominałem. Ale w opracowaniu "Trans-Atlantyku" pióra Gombrowicza znalazłem perełki; 
"Przerażony był najbardziej tym, że nie czuje z tego powodu przerażenia."
"Gombrowicza ogarnął ogromny lęk z przyczyny braku lęku."
Nie chodzi mi tu nawet o paradoks zdań, a o samą ich konstrukcję. Bawią mnie.
Co u mnie? Nie odebrałem jeszcze świadectwa po zakończeniu roku, na którym mnie nie było, gdyż w tym czasie przechodziłem ospę. Nawet nie spełniłem wymagań, aby otrzymać świadectwo, tj. nie podbijałem jakichś pierdół i pieczątek z różnych miejsc, aby móc otrzymać swoje dokumenty. Zajme się tym dopiero po maturach. Wracając do choroby, ospę przeszedłem bardzo łagodnie i krótko. Tylko jeden dzień był straszny, jak nie miałem leku, a wszystko zaczęło mnie swędzieć. A tak to spoko. Nawet nie gorączkowałem.
Słucham Coldplay i mam z nim wiele wspomnień, których chyba nie chce rozpamiętywać. Z drugiej strony; "mam na nich ochotę". Zatem pies pogrzebany - słucham dalej. 
Kontakty z ludźmi znów się ograniczyły, ale nie narzekam. Widuje się z liczbą osób, które mogę policzyć na jednym ręku. A wirtualnie? Po prostu druga ręka. Także kontakt tak naprawdę utrzymuje z pięcioma, góra sześcioma osobami. No jest jeszcze jedna, ale raczej nie mogę nazwać to kontaktem. Już bynajmniej nie.
Trudno. :)

sobota, 28 kwietnia 2012

Jeszcze jestem.


Jeszcze żyje. Pisze pracę na ustny. Temat; "Optymizm życia. Od czego zależy pozytywna wizja świata? Omów w oparciu o wybrane utwory". Wziąłem do tego motyw szczęścia, gdyż jest najbardziej uniwersalny i pasuje mi do książek, które sobie wziąłem. Ale żałuje tylko jednej, Reja; "Żywot człowieka poczciwego". Nie jestem w stanie przez to przebrnąć, straszna książka! 
A co u mnie? Beznadziejnie, więc może sobie daruje opisywanie mojej egzystencji. 

poniedziałek, 9 kwietnia 2012

Lany poniedziałek

Dziś mam bardzo zły dzień. Zaczęło się od tego, że znów, jak rok temu kilku znajomych, w tym Wojtek, zaczęli biegać po ludziach (innych znajomych) z butelkami wody i ich oblewać. Stałem się ich ofiarą, co już mnie poirytowało. Wręcz uważam to za dziecinne, choć czasem zachowuje się gorzej niż dziecko. Paradoksalnie w tej sytuacji też (nawet bardziej od nich), ponieważ zacząłem się o to spinać. Po akcji wysłałem Wojtkowi sms`a, że są przewidywalni i nudni. Potem jak co roku spotkaliśmy się u Asi na cieście. Co święta, dokładnie drugiego dnia świąt spędzamy ze sobą czas przy herbacie. Myślałem, że będzie spoko, ale wiedziałem, że dziś będę raczej niemiły dla Wojtka i reszty ekipy (czynnik niezależny ode mnie). No i spoko. Byłoby fajnie, gdyby w ogóle nie poruszali tematu, ale oczywiście zaczęło się całe opowiadanie o tym jak i kogo zlali, pokazywanie filmików i nie obeszło się oczywiście bez komentarza na mego sms`a. Pomijając fakt, że pisałem go do Wojtka, a nie do; „opcje, => wyślij do wielu”. Jednak mniejsza, bo ta wiadomość nie była aż tak osobista. Generalnie na spotkaniu Wojtek zaczął mnie zajebiście irytować. Swoim sposobem bycia, tym co mówił, robił, ect. Jeden ze znajomych podchwycił temat i ciągnął go bez sensu. Potem miałem wrażenie, że się wszyscy ze mnie nabijają, bo wiedzą, że się wkurzam i jestem  nie w sosie. Po prostu mieli jedną wielką bekę z tego, że mam chujowy dzień, co w sumie wkurzało mnie jeszcze bardziej. W sumie to nawet zrobiło mi się przykro. Mniejsza. Życzę wszystkim „polewaczom” zapalenia płuc.
Chciałem zauważyć, że po prostu część osób się nie zmienia. Jak była bezczelna, tak pozostało. I piję tutaj do pewnej sytuacji. Mianowicie, pewna osoba, która powinna dać znać o wyjeździe do naszego wspólnego przyjaciela (bo śmiało mogę tak powiedzieć o tym człowieku), który jest duchownym, oczywiście nas zlała, nie dając w ogóle znać. Tymczasem, gdy jest jakaś akcja, tą osobę zawsze się informuje. Wkurza mnie to egoistyczne „patrzenie pod siebie”. Mam czasem ochotę zrobić jej krzywdę. Tym bardziej, że to nie jest pierwsza taka sytuacja, nie bynajmniej w stosunku do mnie. Jest mnóstwo takich kruczków. Powtórzę znowu; ludzie się nie zmieniają. No, chyba, że naprawdę tego chcą.
Wszyscy mnie dzisiaj drażnią i chyba nie pojawię się na kolejnym świątecznym spotkaniu.

piątek, 6 kwietnia 2012

Wielki Tydzień...

I znów zdaję relację z kilku dni? Tak, tak, nie mogę się ostatnio przemóc do pisania na bieżąco i odkładam to na później. Tak było z sobotą, o której chciałem napisać, a koniec końców, nie zrobiłem tego.
Sobota była bardzo dziwnym dniem. Nie wliczając w to anomalie pogodowe jakie miale miejsce. W sumie dzięki nim zmokłem dwa razy. Po raz pierwszy jednak zdarzyło mi się oberwać gradem, śniegiem i deszczem, w towarzystwie porywistego, zimniutkiego wiaterku. Genialnie, prawda? Idealna pogoda na pogrzeb, na którym byłem tamtejszego dnia (a o którym pisałem post wcześniej). Było dużo ludzi, naprawdę. Uroczyści miały miejsce o 12. No, a potem poszedłem na urodziny znajomego. Było dużo znajomych. Uroczystości rozpoczęły się o 18. Zmyłem się jednak o 22 grzecznie do domu.
W niedziele wyciągnąłem Wojtka na spacer. Dzień potem wprosiłem się do niego z Anną i Kachą, z tortem, z okazji jego urodzin. Wyszliśmy jednak po 30 minutach, bo dziewczyny musiały wracać do domu. Ja też nie zamierzałem zawracać głowę Wojciechowi, gdyż tak na dobrą sprawę widzieliśmy się dzień wcześniej, ale postanowił on, że chce ze mną mimo wszystko porozmawiać. No i w efekcie postawiłem mu piwo, a i porozmawiałem z nim w sposób szczery i otwarty, co chyba najbardziej kocham w kontaktach międzyludzkich. Wracając jednak do Kaśki, od jakiegoś czasu z marnym skutkiem, próbuje wmówić mi, że jestem w niej zakochany. Kiedy się przekona, że nie ma szans? W momencie, gdy będzie czytać ten post? :P
Środa, była porażką. I to taką grubą. Próbna matura z matmy poszła tak sobie, choć pewnie powinienem napisać, że nie poszła wcale. Zadania były mocno przesadzone, powybierane chyba same najgorsze z wielu arkuszy, tworząc jedyny w swoim rodzaju, niepowtarzalny twór, który nie sposób zdać. Po około trzech godzinach pisania mózg zaczął mi parować. Więc wyszedłem zlewając fakt, że nie dokończyłem arkusza. Wieczorem poszedłem znów do Wojtka. Przygotował tego dnia „oficjalne urodziny” dla znajomych (choć prawdziwe miał w poniedziałek). Z początku miałem jakiś opór, by w ogóle iść. Z drugiej jednak strony było mi głupio, bo on zawsze o moich pamięta, więc się zmusiłem… Impreza w naszym kameralnym gronie zaczęła się o 18. Ja przyszedłem jakoś po, nawet chyba już o 19… no a wyszedłem o 4 rano. Ale wracając prawie spałem, miałem już nawet fazę REM. No i zapiłem pałe, więc to też może tego powód. Oczywiście nie obeszło się bez rozmów egzystencjalnych po pijaku. Był poruszany Jahwe, katolicy, inne wiary, sens życia, ect., ect. Następnego dnia obudziłem się o 12, ciągle pijany. Wszystko mi pływało i zataczałem się po mieszkaniu. Potem jakby było lepiej, nawet nie miałem kaca… Ale wyciągnięto mnie na jedno piwo, które sprawiło, że poczułem się hiper-mega śpiący. Trochę średnio Wielki Tydzień, a ja tak chleje.

czwartek, 29 marca 2012

Memento mori

Dziś był dziwny dzień. Polski okazał się być fenomenem. Pani profesor kazała nam przynieść „coś do rysowania”; kredki, węgiel, ołówki. Puściła nam muzykę, pomiędzy utworami czytała różne wiersze współczesnych twórców, a my mięliśmy dać się ponieść i zacząć rysować. Własna, swobodna interpretacja.
Dziś w szkole dowiedziałem się, że kuzyn, czy tam brat koleżanki z klasy umarł. Z tego co zarejestrowałem tak jakby usnął (chyba na siedząco) i się nie obudził. Był zaledwie rok ode mnie starszy. Miał 21 lat.

niedziela, 25 marca 2012

Kieślowski

Miałem bardzo owocny weekend. Spędziłem go w gronie znajomych, z czego jestem bardzo zadowolony. To nie jest jednak tematem mego dzisiejszego postu.
Dziś na portalu społecznościowym, jakim jest facebook, jedna ze znajomych wrzuciła link z krótkometrażowym filmem Kieślowskiego z 1980 roku, pt. "Gadające głowy". Polega on na tym, że zadawane są ludziom proste pytania w stylu; "Kim jesteś? Czego byś chciał?". Każdy kadr poświęcony jest jednej osobie (która się wypowiada). Od noworodka, po starszych ludzi. Pod udzielającą odpowiedzi osobą, wyświetla się rok urodzenia tego danego człowieka. Ciekawe jest to, że im starsza osoba, tym odpowiedzi są bardziej dojrzałe, owocne. Jednak najbardziej poruszyła mnie (najprostsza) odpowiedź starszej kobiety mającej sto lat. Na pytanie „Co pani by chciała?”, odpowiedziała, że żyć. W tym momencie przypomniałem sobie o fakcie śmiertelności i kruchości życia ludzkiego. Pierwsze odpowiedzi udzielane przez dzieci były zabawne i momentami śmieszne, potem jednak miałem wrażenie, że oglądam „duchy”, czyli ludzi, którzy już nie żyją (wypowiadał się między innymi Stanisław Lem). A ostatnia wypowiedź, miała coś na wzór „walki z wiatrakami”, niemożność zmienienia losu ludzkiego i powrotu. Niesamowite doznanie – od rozbawienia, po refleksję nad śmiertelnością.
Styczność z Kieślowskim miałem raz. Jego seria filmów pt. „Dekalog”, którą istnie pochłonąłem. To swoją drogą też bardzo ciekawe, ponieważ sam Kieślowski był ateistą, a tu stworzył serię dziesięciu filmów, w których łamane są kolejne przykazania.

środa, 21 marca 2012

Wehikuł

Nie pisałem jakiś czas. I bynajmniej nie dlatego, że „wymęczyłem temat”. Nie pisałem z przyczyn banalnych, wręcz czystko egoistycznych; nie chciało mi się. Wsiądę zatem w wehikuł czasu, zakrzywię czasoprzestrzeń i powrócę do wydarzeń z ubiegłego tygodnia.
Zacznę od czwartku.
Byłem na pielgrzymce przedmaturalnej w Częstochowie. Czułem się tam świetnie, mimo, że doznałem tam kilku mało przyjemnych doznań, które zainicjowane zostały przez osoby trzecie. Tego dnia, przed mszą wyruszyłem z kilkoma osobami z mojej klasy do kawiarni, gdzie po raz pierwszy w życiu jadłem gofra z prawdziwego zdarzenia. Mogę stwierdzić, że mi nie smakował. Nadmiar bitej śmietany sprawił, że mnie zemdliło i w efekcie zjadłem go tylko połowę. Mając oczywiście na uwadze fakt, że jeszcze dwa gryzy tego cholerstwa, a będę rzygał słodkościami (serduszkami i tęczą). Gofry pozostawmy w spokoju, bowiem nie one były tam najważniejsze. Siedząc w kawiarni oczywiście wbiła rodzina Romo-żebraków. I co? I oczywiście było: „pani, panie, wszyscy święci, dajcie 2 zł.” Jednak powiedzmy, że to nie zirytowało mnie tak bardzo. Po wejściu do katedry usłyszałem wywód jakiegoś człowieka do dziewczyny.
-Przyjaciółka twojego chłopaka, to twój największy wróg. Rozumiesz? Ja wszystkich swoich przyjaciół wyeliminowałem.
Przeszedłem dalej, by nie musieć słuchać tych herezji. Przede mną maszerowała Magda (czarna owca), która obróciła się w moją stronę, gdy przeszliśmy trochę dalej.
-Wyeliminować? W jakim znaczeniu?
Uśmiechnąłem się tylko, wyobrażając sobie coś na wzór egzekucji. Chyba zbyt dosłownie potraktowałem słowa tego człowieka. Wiem, że jakbym postał tam 5 sekund dłużej wtrąciłbym się do rozmowy, starając się udowodnić belfrowi jak bardzo jego teoria nie trzyma się kupy. Nawet zrobiło mi się go szkoda, bowiem według mojej teorii, którą wyznaję; „jeżeli ktoś choć na chwile przestał być twoim przyjacielem, oznacza to, że nie był nim nigdy”. Przyjaciel nie jest po to, aby mieszać, a wręcz po to, by pomagać w zmaganiu się z szarą rzeczywistością.
Kolejne zdarzenie miało miejsce na mszy. Podczas komunii, że nie było miejsc usiadłem sobie na podłodze. Nagle czuje mocne szarpnięcie ramienia, zatem się obracam. I co widzę delikwenta z mojej szkoły, który widocznie ma jakiś problem.
-Nie robiłbyś z siebie debila.
-Nie robie. –odrzekłem spokojnie nie ruszając się z miejsca.
-Właśnie, że robisz. Wstań.
Zignorowałem go, ale koleś nie dawał mi spokoju.
-Proszę cię człowieku wstań.
Dla świętego spokoju zrobiłem to, ale sam obserwowałem delikwenta już do końca. Sam jakoś nie zachowywał się super, nie mówiąc tu o tym, że cała mszę wydurniał się z koleżkami. Hipokryta. Co mu przeszkadzało, że po prostu siedzę na płytkach? Widocznie nigdy nie był na żadnych rekolekcjach, pielgrzymkach, ani oazach, a zgrywa wielce pobożnego i urażonego moją postawą. Na rekolekcjach młodzieżowych nauczyłem się tego, że jeżeli jest miejsce na podłodze, a nie chce się komuś stać, to po prostu siada na tyłku.
Piątek.
Odwiedził mnie Mechaniczny.
Sobota.
Jechałem po raz pierwszy z Wnuczkiem Lenina, jako kierowcą. I to chyba nawet jako pierwszy z jego znajomych. No a potem powtórzyliśmy spotkanie wieczorne. Od 22:00 do 2:30 siedzieliśmy i marnowaliśmy wspólnie czas.
Niedziela.
Zostałem poproszony o przysługę. A raczej dwie. Mój znajomy chciał, abym napisał dwa teksty dla kapeli w której grywa na basie. Jeden już popełniłem, ale musze się przyznać, że z drugim mam ogromny problem. To co robię jest na tyle trudne, że mam napisać tekst do muzyki, którą juz wspólnie ze znajomymi popełnił (skomponował). Choć to muzykę powinno się pisać pod tekst. Na całe szczęście jakoś daje radę, mimo, że wcale do prostych zadań to nie należy, choć mogłoby zdawać się inaczej  Jeden zajął mi dwie godziny, natomiast za drugi do tej pory się nie zabrałem. Druga przysługa bardziej mnie zszokowała, by nie mówić, że wręcz przeraziła.
-Nie mamy wokalu. Jeżeli nikogo nie znajdziemy do naszego występu mógłbyś?
No i co ja miałem odpowiedzieć w takiej sytuacji? Coś to wszystko średnio widzę. Na całe szczęście będę śpiewał teksty, które sam napisałem.
A teraz sprawy doczesne, tj. teraźniejszość, a dokładniej dzisiejszy dzień.
Byłem po 3 latach u dentysty. Siedziałem 3,5 godziny tylko po to, by usłyszeć, że moje uzębienie nie wymaga leczenia. Ale powiedzmy, że mogę na to przymknąć oko, gdyż ta wiadomość mnie ucieszyła. Bardziej denerwował mnie człowiek w poczekalni, którego mlasków musiałem słuchać przez ponad godzinę. Przez delikwenta nie mogłem skupić się na książce i w efekcie czytałem po raz dziesiąty tą sama stronę.

poniedziałek, 12 marca 2012

Nasza klasa

Nie, tytuł nie ma nic wspólnego z panem Jackiem Kaczmarskim, którego to, nie wiedzieć czemu, nie mogę słuchać. No, za wyjątkiem kilku jego utworów, ale to też raz na „x” lat. Jeżeli już, to wolę Stare Dobre Małżeństwo, ale mniejsza o to, bo coraz skuteczniej zbaczam z tematu, który chciałem poruszyć.
Doznałem dziś olśnienia. Grom z jasnego nieba. Borykałem się z problemami natury komunikatywnej. Powstały bowiem pewne niedomówienia, które ostatnimi czasy sprawiły, że patrzę na kobiety w sposób szowinistyczny, bardziej niźli bym sobie tego życzył, a co jest (a raczej powinienem napisać „było”, ponieważ to już przeszłość) skutkiem mych utrapień. Te jednak udało mi się dziś zażegnać. Musiałem sobie powyjaśniać niektóre kwestie z pewnymi osobami (a jak się nietrudno domyślić, z kobietami). Mniejsza jednak o to, ponieważ to także nie jest temat, o którym chciałbym tu wspomnieć.
Po długim i bezsensownym wstępie, przechodzę do sedna. Moja klasa jest mocno zróżnicowana, są grupki, ale jeżeli trzeba, wszyscy trzymają się razem. Jeżeli chodzi o poglądy, a nawet sposób na życie, czy też plany na przyszłość, da się tych ludzi podzielić na grupki, które przydzieliłoby się do danych zbiorów światopoglądowych. Ale to nic nadzwyczajnego, ponieważ każdy człowiek jest inną istotą i na ten temat nie trzeba polemizować, wygłaszać hipotez (przypuszczalnych tez), ponieważ to fakt stwierdzony. Jednak jest jedna osoba, która sprawia z każdą naszą rozmowa, że lubię ją coraz bardziej. Edytka. Na co dzień cicha, szara myszka, nie wyróżniająca się w żaden sposób na tle klasy. Może poza tym, że jest strasznie cicha (może nieśmiała, nie wiem) i skromna. Nie afiszuje się w żaden sposób, a zarazem jako jedyna osoba z całej naszej klasy, nie jęczy i w życiu nie wiedziałem jej smutnej. Coś pięknego. Zawsze się życzliwie uśmiechnie i sprawia wrażenie bardzo sympatycznej osoby, lecz małomównej. Generalnie, przez czas jaki ją „znam”, co pisze w cudzysłowie, by zaznaczyć, że o jej osobie nie wiem naprawdę nic, nigdy nie miałem okazji z nią porozmawiać. Nie z tego względu, że nie miałem o czym, tylko po prostu, tak jakoś wyszło. Ostatnio zacząłem i jestem z tego faktu bardzo zadowolony, gdyż okazuje się, że tak naprawdę nie jest tak bardzo „zamknięta na ludzi” jak mogłoby się zdawać. Co prawda nie znam jej, tego co lubi, chce, czy uważa, aczkolwiek strasznie ciekawi mnie jej osobowość. Wydaje mi się być ciekawym człowiekiem. Szkoda, że doszedłem do tego dwa miesiące przed zakończeniem roku szkolnego, tudzież koniec naszej wspólnej klasy. Naprawdę szkoda.
Ostatnio z Wnuczkiem Lenina (znanym bardziej jako „Rom” <<klik!>>) przeprowadziłem zabawną rozmową. Generalnie śmiejemy się z nowej subkultury jaka powstała, tj. „hipsterów” (która według mnie jest zmodyfikowaną subkulturą „emo”). Żartujemy z nich w każdym możliwym momencie. Tym razem rozmawialiśmy o muzyce, gdyż Wnuczek Lenina pokazywał mi zespół Cult of Luna.
-Cult of Luna jest naprawdę dobrym zespołem.
-Wyczuwam w nim wpływy doom metalu… -zauważyłem.
-Tak, tak, słuszna uwaga.
-A jak się dokładnie nazywa ten rodzaj muzyki?
-Wiesz generalnie to jest połączenie post-metalu z takim progresywnym rokiem. –wyjaśnił.- W ogóle określenie „post” jest strasznie hipsterskie, takie „alternatywne…
-No, na przykład Wielki Post. Straaaaasznie hipsterskie.

czwartek, 8 marca 2012

W Dzień Kobiet

Choć dzień ma się bardziej już ku końcowi, chciałem podziękować wszystkim moim czytelniczkom i życzyć im wszystkiego dobrego. Powinienem to zrobić parę godzin wstecz, ale oczywiście jakoś nie mogłem się do tego zabrać i prawda jest taka, że jakoś wolę pisać po nocach. 
Ostatnio jakoś średnio wychodzi realizacja moich planów. W sumie to mało co mi się (ostatnimi czasy) udaje, ale staram się nie myśleć o tym, choć wiadomo, że nie zawsze się da. Czasem się zastanawiam czy inni też rozmyślają nad takimi pierdołami jak ja. Czy wy kobiety macie łatwiejsze życie? Chyba nie, doszedłem do tego analizując kilka różnych kwestii. Kobieta podchodzi inaczej do pewnych zagadnień, a mężczyzna jeszcze inaczej, wręcz na opak (niż podeszłaby do tego płeć piękna). Mocno przerażające.
Chciałem dziś odwiedzić Anię i Kasię, lecz moje plany zostały zmienione przez sytuacje niezależne ode mnie. Szkoda.

środa, 7 marca 2012

Zielony długopis

Czuje się zielony jeżeli chodzi o kobiety. Byłem w swoim życiu w dziewięciu związkach. Prawda jest tak, że siedem z tych dziewięciu, były mocno nieudane. Wręcz się ich wstydzę i uważam, że liczba mych „(przeszłych) partnerek” jest zbyt wielka. Co mi nie odpowiada w kobietach? To, że nie potrafię znaleźć z nimi złotego środka, sprawić, by było dobrze, nawet gdy jest źle. Boże, jak ja się cieszę, że jestem człowiekiem i mogę powiedzieć na głos, że coś mi nie odpowiada, a jest trochę tego. Jest kilka typów kobiet z którymi byłem, a których zdecydowanie nie lubię, może właśnie przez związek z nimi. Mam to traktować jako naukę na przyszłość?

Nie lubię zatem;
# „Nimfomanek”, które były z każdym po dwa, trzy dni i niestety też stałem się ich „zdobyczą”. –ciekawe czy stoi u nich w domu, gdzieś na półeczce moja podobizna z imieniem i nazwiskiem, a która ma świadczyć o ich trofeum.- Skakaniu z kwiatka na kwiatek mówimy zdecydowanie; NIE! U nich wynaturzony został pocałunek, co sprawia, że nie widzą problemu, by „przelizać” (nie cierpię tego określenia, ale jest w tym przypadku trafne) się z kimkolwiek i gdziekolwiek. Traktują to jak robienie sobie śniadania… A mnie i innym pokazuje to, że nie szanują one siebie, ani ludzi, z którymi są, bądź były i są łatwe. Podchodzą do tego tak; „dziś ten, fajny, ale ten co do mnie pisze fajniejszy, więc czas zmienić partnera”. 
# Pseudo inteligentnych, które tak naprawdę nie mają własnego zdania i wszystko co im się powie celebrują, przyjmują za własną rację/prawdę, gdyż tak naprawdę boją się tego, że mogą mieć WEŁASNE zdanie na jakiś, jakikolwiek temat.
# "Obrażalskich", które udają, że się obrażają, chcąc wyłudzić, wyżebrać bezsensu przeprosiny. Chyba tylko po to by się dowartościować i widzieć jak ktoś biega wokół nich jak pojebany (oczywiście jeżeli mu zależy).

Nie, nie jestem szowinistą, ale chciałbym w końcu trafić na kogoś normalnego. Nie na „długopis”. O co mi chodzi z długopisem? Przeprowadziłem w związku z tematem partnerstwa rozmowę z Anną.
-Wkurzają mnie moje związki. Zawsze trafiam na jakieś nieciekawe osoby, które na początku wydają się być bardzo interesujące, a potem... długopis.
-O, widzę, że szykuje się jakaś ciekawa metafora. –zauważyła Ania.- Słucham.
-Związek to długopis. Ja jeden koniec, a osoba z którą jestem, to ten drugi. Niby to ten sam długopis, ale jedna jego część służy do pisania, a druga do gryzienia.
-Wiesz, to zależy. Ponieważ ten porządny, lepszy jest z „klikaczem”. –stwierdziła.- I zmienia pisanie kiedy tylko ma ochotę, na niepisanie.
-No ok, ja nie mówię, że nie jestem pantoflarzem, bo jestem, ale do czasu. Czasem miarka się przebiera i po prostu nie chce mi się pisać. Coś podobnego do wyczerpanego wkładu. A co się robi z wyczerpanym wkładem? Zmienia!
-Kobiety, z którymi byłeś, docenią cię za 20 lat. Teraz są młode. Przebierają, bo mogą. Nie chcą poważnych związków, wiec nie patrzą na to jak się zachowują, gdyż im nie zależy. Są z kimś po to, „by nie być same”. –wyjaśniła mi Ania.- Jesteś dla nich za dojrzały.
Zastanawiam się zatem po co pchać się w związek, skoro nie ma on najmniejszego sensu? Być z kimś dla samej istoty bycia jest czystym bezsensem, absurdem. Czuje się zmęczony takimi osobami i takimi związkami, więc może dlatego z nikim nie byłem już od ponad roku. Jakoś nie narzekam. Najwyżej całe życie spędzę sam w towarzystwie jakiegoś kociego włóczęgi (najlepiej czarnego dachowca).

środa, 29 lutego 2012

Żółty

Dziś jest jakiś dziwny dzień. Mnie i Mechanicznemu zebrało się na wspomnienia, a wręcz na sentymenty. Jemu za sprawą zwykłego przystanku autobusowego, który przypomniał mu to i owo, a mnie za sprawą muzyki. W sumie to jest zabawne, że zwykłe rzeczy, które nas otaczają, mogą przywołać wspomnienia. U mnie to jednak nieco inaczej działa. Skoro muzyka w moim życiu jest nieodłącznym elementem, normalne jest to, że kojarzę jakiś z daną sytuacją, w której to (lub po, ewentualnie przed) słuchałem. Dziś wspomnienia przywiał zespół Pink Floyd utworem Echoes
Aj ci Floydzi, słuchałem ich non stop kilka lat wstecz, nie dopuszczając do siebie żadnego innego wykonawcy. To był okres dla mnie bardzo dobry, choć dosyć mocno „samotniczy”. Wierzyłem wówczas, że każdy człowiek jest dobry, że każdemu można pomóc i nawet chętnie udzielałem tej pomocy osobom, które mnie o nią poprosiły. Mimo, że do ludzi podchodziłem z pewnym dystansem i generalnie 90% mojego życia spędzałem w domu, byłem bardzo szczęśliwym człowiekiem. Wiedziałem co chce robić, miałem jakiś cel w życiu i w ogóle było jakoś mniej zmartwień, a na pewno mniej przejmowałem się (paradoksalnie) ludźmi (teraz nie mam pomysłu na przyszłość ani siebie). W tym czasie, założyłem mój pierwszy blog, który nazywał się „Mleko w proszku”. Teraz już nie istnieje, nie miał nawet roku, gdy z niego zupełnie zrezygnowałem i usunąłem. Stwierdziłem, że skoro mam swój materialny pamiętnik, to po co mam zaśmiecać internet? Obecnie zaprzestałem prowadzenia pamiętników. 
I też wspominam sobie rekolekcje w Łomnicy Zdrój, na które pojechałem „w ciemno” i to w dodatku sam. A to za sprawą zaproszenia, jakie otrzymałem od autora książki „Przepchnąć Słonia”, brata Rafała Szymkowiaka. Na końcu książki była witryna strony internetowej „Alternatywnych” (których jest chyba założycielem, a których opisywał w swojej książce), czy jego osobisty e-mail, na który napisałem i dostałem o wiele więcej niźli mogłem się spodziewać. Może nie będę tu opisywał rekolekcji, bo chyba nawet nie jestem w stanie opisać tego wszystkiego zwykłymi słowami. To trzeba po prostu przeżyć, a ja to zrobiłem i to bardzo. Najlepsze rekolekcje jakie miałem w całym moim życiu.
Co jakiś czas zdarzają mi się dziwne sytuacje na ulicy, bardzo często z osobami, które przepijają cały swój dobytek. Dwa dni temu miałem kolejną.
-Przepraszam cię bardzo… -zaczął delikwent.
-Tak?
-Jest mi bardzo głupio, zszedłem na patologiczną drogę, co pewnie widzisz po moim ubiorze, ale zacząłem nią podążać, bo chciałem. Co nie jest tak naprawdę ważne...
-O co chodzi? –przerwałem.
-Jest mi niezmiernie głupio cię, a raczej pana pytać, ale czy nie miałby pan dać 2 złote?
-Niestety proszę pana, nie mam przy sobie pieniędzy.
-Jakiego pana? –osobnik spojrzał mi prosto w oczy.- Przestałem być „panem” dla kogokolwiek w momencie, gdy zstąpiłem na ścieżkę, którą teraz podążam.
-Przepraszam bardzo, ale śpieszę się…
-Dobrze, zatem nie przeszkadzam... A może chociaż ma pan papierosa?
-Mam.
Szkoda, że nie miałem czasu, żałowałem tego. Widać było, że człowiek chce się wygadać, porozmawiać z kimkolwiek, ale chyba nikt nie chce go słuchać. Może opowiedziałby mi co się stało, że postanowił obrać alkoholową ścieżkę jaką podąża, jak w poprzednim przypadku jaki miałem? Każdy ma swoje "osobiste tragedie", niektórzy zatapiają je w alkoholu i staczają się na dno, ale już „bez możliwości powrotu”. Choć tak naprawdę twierdzę, że jeżeli ktoś osiągnął całkowite dno, może się jedynie od niego odbić, ponieważ nie upadnie jeszcze niżej.
Słyszałem dziś dwa czyste absurdy, które mnie rozbawiły; „aksamitny jedwab” i „długa wieczność”.
Muszę od Kasi odebrać mój scenariusz, który napisałem swego czasu i który udało mi się wraz ze znajomymi wystawić, organizując przy tym mały happening, który na celu miał nieść pomoc placówkom prowadzonym przez duchownych, dla osób uzależnionych od narkotyków.

piątek, 24 lutego 2012

Spaliłć na panewce

O nic już nie walczę. Nie staram się już nic uzyskać. Wszystkie moje „chcenia” spaliły na panewce. Choćby motyw z panem. Dziś przywiózł mi gazety, był nawet miły w tych dosłownie trzech wyrazach, które wymieniliśmy. Pomyślałem sobie, że moje odwiedziny u szefostwa poskutkowały – masz ci los, jednak dupa zbita! Po tym jak mu już powiedziałem „dowidzenia”, usłyszałem…
-Jak będziesz miał następnym razem problem z kolportażem, albo coś, to zgłaszaj się do mnie…
Od razu pomyślałem; „a co jak będę miał problem z panem?”.
No, bo okazało się niestety, że jest szefem transportu i można na niego co najwyżej nachuchać.
Dziś byłem na drodze krzyżowej i trochę wymarzłem. A może nawet nie trochę? Zastanawiam się czemu nie włączają ogrzewania. Chociaż nie, już mnie właśnie olśniło. Przecież trzeba „oszczędzać”! No ok., ale czemu kosztem zdrowia? I bynajmniej nie chodzi mi o to, że dostaje w kościele od mrozu kataru, ponieważ jeszcze jestem młody i zdrowy, ale raczej mam na myśli ludzi starszych.
Jutro wybieram się do Krakowa na noc do znajomych. Pewnie będą jakieś planszówki, a i pewnie alkohol się poleje.
Chciałbym poddać się jakiemuś zabiegowi, gdzie usunęliby mi część moich wspomnień. Znajomy uznał, że wódka jest idealna, ale chyba nie do końca o to mi chodziło.

czwartek, 23 lutego 2012

Pierdoły

Skype. Zainstalowałem, choć miałem pewne obawy co do tego. Fajne jest to, że mogę zobaczyć się ze znajomymi, nie wychodząc z domu. Ale to oczywiście tylko komunikator, który nie zastąpi w pełni spotkań. Co nie zmienia faktu, że cały dzień przegadałem z Anną.
Właśnie, Anna! Prosiła mnie bym wymyślił dla niej blogowy pseudonim. Naturalnie do opisywania pewnych sytuacji mogących mieć miejsce w przyszłości, a z nią związanych. I wymyśliłem, od dziś Anna to; (uwaga, fanfary!) Anna.
Dziś byłem u Dominiczka i Mateuszka, który z dnia na dzień coraz więcej mówi (ma 15 miesięcy). Nauczył się już mówić; tak, nie, mama, tata i jabłko.
No a późnym popołudniem, już po powrocie do domu, zimne piwko. Chwila relaksu, przy naprawdę średniej 60 stronicowej powieści, wychwalającej komunizm i ukazującej Rosjan w bardzo ludzki sposób. Prawie nadludzki. Zupełnie, jakby to oni byli ofiarami wojny, ukazanie dramatu i naturalnie zero wzmianek na temat zbrodni wojennych przez nich popełnionych. Zatem główna ideologia książki, wygląda mniej więcej tak; „komunizm jest cacy, komuniści też, a Niemcy byli prześladowcami, my komuniści tylko się broniliśmy.” – czytając to prawie się porzygałem. Zatem nie polecam, uważać na „Los Człowieka” pióra Szołochowa Michaiła. Nie chodzi o to, że jest źle napisana, ale nie podoba mi się przesłanie.
Jeszcze małe spostrzeżenie. Nie rozumiem jak ludzie mogą być tak zadufani w sobie, że nie widzą swoich wad i nie dopuszczają nawet do siebie myśli, że mogą źle czynić. Spowodowane jest to brakiem jakiejkolwiek (przez nich) refleksji na swój temat?

wtorek, 21 lutego 2012

Popsuło się...

Dziś obejrzałem „Baby są jakieś inne”. Film taki na jeden raz, obejrzeć i już do niego nie wracać. Niby ciekawy, ale szału nie ma. Zmusił mnie jednak do refleksji, bo okazało się, że mam chyba kilka kobiecych cech. Mianowicie zapałki. Powiedziane w nim jest, że ponoć „baby chowają spalone zapałki z powrotem do opakowania”. Przyznam się, sam tak robię, gdy odpalam papierosa na ulicy, ale po to, by nie zaśmiecać ulicy. Po co robić większy syf, skoro ten, mający miejsce na ulicy jest i tak zbyt duży. Weszło mi to jednak w nawyk, ponieważ chowam spalone zapałki do pudełka także w domu (podpalając np. wodę na herbatę).
Byłem dziś u pracodawców i jeszcze nic nie wiadomo w sprawie pana (o którym pisałem post wcześniej), ponieważ jeszcze się nie zjawił. Ponoć dopiero jutro ma być w pracy.
Wczoraj spędziłem genialny dzień z kilkoma znajomymi, miedzy innymi z Kasią, którą tu wspominam co jakiś czas. Obiecałem w moje urodziny, jej i Ani, że jeden cały dzień spędzimy razem. Wywiązałem się i czuje się z tego powodu zadowolony i to bardzo. W planach było lodowisko, które mnie przerażało z oczywistych powodów. Jakich? Nigdy na nim nie byłem. Zawieźli nas tam rodzice Anny, a sami gdzieś pojechali dalej. Wysadzili nas na przystanku autobusowym, bo czekał na nas jeszcze jeden kolega, zatem pieszo poleźliśmy w stronę lodowiska. Ale co? Okazało się, że jest zamknięte. W sumie można było się tego spodziewać, bo panowała wczoraj plusowa temperatura, a słońce momentami grzało naprawdę mocno. Mocno jak na luty. Wróciliśmy zatem na przystanek i postanowiliśmy wrócić do domu, na film, który ze sobą zabrałem, a który zaczęliśmy. Rose Red, z prologiem to istne 5 godzin wyjęte z życia. Kasia jednak, wpadał na pomysł by wracać pieszo, co bardzo mi się spodobało. Reszta grupy się wyłamała i stwierdziła, że jednak poczeka na autobus.
Poszliśmy zatem we dwoje, co dało nam okazję do długiej rozmowy. Generalnie rozmawialiśmy o byłym Kasi, a moim przyjacielu i o zmianach w jego osobowości jakie zaszły od czasu ich rozstania. Ale to pozostawię dla siebie. Mam z tym związaną tylko jedną refleksję, którą mogę się podzielić. Nie czuje się ani zobowiązany do tego, by go naprostowywać, ani w ogóle mu o tym mówić, ponieważ i tak to nic nie da. „Walka z wiatrakami”. Ja będę swoje, a on będzie robił po swojemu. Jeżeli sam nie będzie chciał się zmienić, to tego nie zrobi (widocznie jest mu tak dobrze). Oddaliliśmy się od siebie bardzo. Możliwe, że spowodowane jest to tym, iż ich trochę na siebie nakręcałem (więc brałem udział w tym, by ze sobą byli). Wręcz przyzwyczaiłem się do tego, że go nie ma i do tego, że czasem postępuje wobec mnie, jakby mnie w ogóle nie znał. Jak już powiedziałem; „porywanie się z motyką na słońce” - co wcześniej starałem się uczynić, wywalczyć z nim, tłumaczyć, ale jak widać bez skutku. Co jest w tym wszystkim najbardziej wkurzające? To, że mnie zlewa i że może mnie zlewać do woli, a będzie chciał czegoś ode mnie i mu nie odmówię. Nienawidzę tego. Tym jednak razem jedyne co mogę dla niego zrobić, to się za niego modlić – mam dosyć jego egoizmu. Wręcz po tej rozmowie z Kasią nie miałem ochoty się z nim widzieć, a wiedziałem, że do nas przyjedzie. Agrhhh… koniec. Za dużo już powiedziałem. Było ciekawe spostrzeżenie odnośnie jego ze strony Kasi…
-Wiesz, że jakbyśmy teraz ze sobą byli, to chyba by nas całkiem znienawidził?
-Hmmm… Ciekawe, nigdy o tym nie myślałem.
-Ale tak czysto hipotetycznie! Nie jesteś w moim guście.
A jeszcze wracając do Anny, też kiedyś o tym z nią rozmawiałem.
-Wydaje mi się, że straciłem przyjaciela, ale... -zacząłem swą wypowiedź.
-Już dawno go straciłeś...
I chyba coś w tym jest.


PS: Trudno się mówi. Dawniej bym robił wszystko by ratować nasze kontakty, ale teraz podchodzę do tego ze stoickim spokojem. Czas oglądać rozkład i zżeranie przyjaźni przez robaki? (...)

sobota, 18 lutego 2012

Ołówki były wkurzające?

Wczoraj pisałem, że denerwują mnie ołówki? Nic tak bardzo nie wkurza jak inni ludzie. Zaledwie godzinę po tym jak napisałem o ołówkach poirytowałem się jeszcze bardziej, wręcz rozwścieczono mnie do czerwoności.
Od kilku lat jestem kolporterem, pracuje na umowę-zlecenie w weekendy, zatem co tydzień przywożą mi gazety do roznoszenia. Pan który wczoraj mi to przywiózł stanął dobry hektar od domu. No ale dobra, nie było miejsca i nigdzie indziej nie dało się stanąć, bo wszystko było zawalone śniegiem. Musiałem zatem biegać jak jakiś nienormalny w tą i tamtą nosząc to ustrojstwo. Kurs dom-auto, auto-dom. Gdy wszystko już wyłożył stanął i nic. Jeszcze do mnie mówił, bym mniej brał, bo dzisiaj są wyjątkowo ciężkie. Popatrzyłem na niego, ale na tym się skończyło. Widzę jednak, że delikwent strasznie dobrze się bawi przyglądając mej udręce.
-A pan mi nie pomoże skoro już wszystko wyłożył? –zapytałem uprzejmie.
-Z jakiej paki? Już ci noszę gdy cię nie ma w domu! –oburzył się, a ja nie skomentowałem tego i byłoby wszystko cacy, gdyby nie zaczął bezsensownej gatki.- Powinieneś się cieszyć, że w ogóle ci to przywożę, inni sami przyjeżdżają po gazety.
-Niech pan mnie nawet nie wkurwia… -wycedziłem, ale to chyba normalne i uważam, że każdy by tak zareagował na moim miejscu.
-Wiem, że ci jest ciężko, bo każdemu jest, ale licz się ze słowami, bo chcesz to w poniedziałek możemy się spotkać w wydziale 304 (czy jakaś inna abstrakcyjna instytucja) za takie słownictwo.
Nie skomentowałem. Śmieszyło mnie tylko, że oburzył się tak, jakbym mu zabił rodzinę, a ja nawet go nie zwymyślałem. Wkurzył mnie do tego stopnia, że po godzinie od zaistniałej sytuacji pojechałem do firmy i przedstawiłem całą sytuację pani, która wydaje wynagrodzenia za pracę i zajmuje się robotą papierkową (cos niby sekretarka, a niby księgowa). Powiedziała, że zajmie się sprawą i pójdzie do szefostwa, bo to nie pierwszy taki przypadek. Mnie z kolei poprosiła bym przyszedł we wtorek, to przekaże mi co zostało ustalone.
Ale potem miałem już bardziej udany dzień. W między czasie, gdy mój brat wieczorem odśnieżał miejsce na samochód, porzucaliśmy się śnieżkami. Swoją drogą wyniknęła między nami ciekawa rozmowa.
-Wiesz, że jak to odśnieżysz i pojedziesz jutro do pracy, to któryś z sąsiadów zajmie ci to miejsce? –zauważyłem.
-Oh, stary! To jest pewne i się z tym liczę.
-Ty, to może odśnieżysz całą ulicę, by jutro nie odśnieżać kolejnego miejsca?
Jednak nie zajęli mu miejsca, bo nie brał swojego samochodu, tylko pojechał z kolegą.
Dzisiaj wybieram się do mojego przyjaciela na whisky z colą i partyjkę „Magii i Miecza” (gra planszowa), dlatego piszę teraz, bo obawiam się, że gdy wrócę, to nie będę rozróżniał literek na klawiaturze. Mam bardzo słabą głowę. Z tego co wiem poza mną będzie jeszcze parę osób, których nie widziałem od sylwestra.