Herbacisko po tym jak przeszedłem przez śniegowisko, więc piszę, bo intryguje mnie blogowisko, a i interesuje mnie polecone filmisko.

Na ulicach jest masakra. Byłem u siostrzeńców, bo starszy z nich pojechał z siostrą na karate. Musi się wyszaleć, bo jest strasznie żywiołowy i ciągle "walczy", czyli biega po domu i udaje, że się bije z niewidzialnymi przeciwnikami. Albo poluje na niedźwiedzie, kojoty, smoki i inne takie. Trochę tak, jakby miał ADHD, ale nie ma. Młodszy jest spokojniejszy i zupełnie inny. Jakby niebyli braćmi! Różnią się niemalże wszystkim. Począwszy od tego, że jeden jest brunetem, a drugi blondynem, a kończąc na tym, że starszy nie umie sam siebie zabawić, znaleźć swojego miejsca (naturalnie w odróżnieniu od młodszego) i jest strasznie upierdliwy. Swoją drogą też jestem upierdliwy i dziś usłyszałem, że jestem gorszy od dzieciaków - tak, po raz kolejny!
A jaka jest masakra na ulicach? Pada deszcz, który przy ziemi zamarza. W efekcie śnieg zamienił się w lód, a ulice w wielgachne lodowisko. W świetle lamp wygląda to tak, jakby ktoś wziął brokat i ujebał nim cały śnieg. Mimo tego, że jest ślisko, paradoksalnie idzie się szybciej, niż po zapadającym się pod człowiekiem śniegu! I nie mylić mi tego ze stwierdzeniem, że jest stabilniej, bo jest, rzekłbym, bardzo "rozjazdowo". Mimo to, tej zimy jeszcze nie wyrżnąłem ani razu. Czyli zapewne najlepsze dopiero mnie czeka i  to jak zawsze w zajebiście spektakularny sposób. Czyli na przykład, jak będę obładowany torbami, wypchanymi po brzegi zakupami - tak by się wyjebać i już nie móc wstać! A teraz czas na chwilę przyjemności i odpoczynku.

Dobra muzyka, herba (ok. 350 ml) i "le`faja". Tak się zastanawiam co mną kierowało, by założyć bloga. Tzn. pamiętam w jakich to było okolicznościach, przeczytałem kilka wpisów bloga mojej znajomej znajomej, Olo. Czyli nie znajomej internetowej, tylko znajomej z widzenia i rozmów. I to był impuls. Miałem w ogóle jakiś cel pisząc tutaj i zaśmiecając internet, tylko go z czasem zatraciłem i zapomniałem jaki. Wiem, że potem przez jakiś czas pisałem tylko wyłącznie jak miałem zły humor, albo jak coś mnie mega wkurwiło. Śmiesznie. A teraz? Teraz nie wiem po co pisze, ale piszę, bo sprawia mi to przyjemność i satysfakcję. A inni? Dlaczego zaczynają?
Dziś poprosiłem inną znajomą o to, by podała mi adres swojego bloga. Jest dziwny, inny. Tutaj! Widząc naturalnie te wiersze różnych autorów, zapytałem czemu nie pisze normalnych postów, a jeżeli już wrzuca lirykę, poezję, to czemu nie swoją. Odpowiedziała w bardzo zaskakujący sposób. Po pierwsze, wrzuca tam utwory, które lubi, więc wszystkie je będzie mieć w jednym miejscu, a po drugie, każdy z tych tekstów jest adekwatny do sytuacji w jakiej się znajduje i o co chodzi, wiedzą tylko najbliżsi. Zatem wrzuca tekst, który urzekł ją w momencie, gdy miała miejsce jakaś konkretna sytuacja z jej życia. Moją uwagę jednak przykuły tytuły wpisów. Dużo nie myśląc przeczytałem najpierw tytuł, potem tekst i znów tytuł, jednak z odniesieniem do treści wiersza. Od razu napisałem do niej o swoim odkryciu, bo wykminiłem, że tak naprawdę tytuł jest postem, który powinien być odniesiony do liryki. W odpowiedzi usłyszałem;
"Jesteś chyba pierwszą osobą, która wzięła tę zależność między tekstem, a tytułem tak poważnie, a co za tym idzie, jesteś jedyną osobą, która odczytuje to (na tyle, na ile się da) w odpowiedni sposób".
Ale mi skoczyła samoocena po tym tekście... Naturalnie podziękowałem, twierdząc, że w życiu nie słyszałem takiego komplementu, co jest prawdą.

Od dwóch dni męczę Ewę (swoją drogą wtrącę, że to z youtubsa, to utwór "Young Folks" Petera, Bjorna wraz z Johnym), by poleciła mi jakiś dobry film. Ale wszystko co poleca, już niestety znam. :(
No dobra, pisała o serialach, ale tych nie oglądam. Zacząłem "How I met your mother", kiedy wychodził pierwszy sezon, dziś jestem na 18 odcinku sezonu 2, a jest chyba już 7, czy nawet 8 sezonów, więc grubo! Ma ktoś coś dobrego do polecenia?