Dwa spostrzeżenia, dwa tematy, dwa światy, dwie ideologie.

Ostatnio coraz częściej myślę o samobójstwie. O samobójstwie jako sporze i wytworzeniu się dwóch obozów;
ludzi którzy krytycznie podchodzą do zagadnienia oraz drugiego obozowiska, które jest bardziej "przychylne" ku szarpnięciu się na swoje życie.
Pierwsza część ludzi uważa, że samobójstwo jest okazaniem słabości, poddania się. Jest zarazem szczytem egoizmu, egocentryzmu i osoba która się na nie decyduje, jest w jakimś stopniu jest szalona. Uważa, że to ostatnie pięć minut pozostania na ustach wielu innych ludzi, którzy będą szemrać, szeptać o śmierci znajomego przez tydzień, może dwa (bądź też nieznajomego).
Drugi z kolei obóz paradoksalnie mówi o tym, że samobójstwo nie jest pozytywnym zjawiskiem, ale osoba, która się na nie decyduje jest w pewnym rodzaju odważna, "robi kawał Bogu", bo sama się stawia w Jego roli i decyduje o własnym ja. Tu i teraz.
Ja z kolei nie wiem co mam sadzić. Z jednej strony dla mnie samobójstwo jest sprzeciwem przeciwko Bogu, światu i przyznaję, trzeba cholernie dużo odwagi, by się "na nie zdecydować", ale z drugiej jednak strony pokazuje mi słabość ludzkiej psychiki, ponieważ dana osoba widocznie nie znalazła innego rozwiązania. Oczywiście trzeba też brać poprawkę na to, że osoba taka, najczęściej nie jest poczytalna, zdrowa psychicznie, bądź jej umiejętność postrzegania rzeczywistości jest zaburzona przez, np. depresję (która jest uznawana za chorobę). Czasem jednak gubię się sam w zeznaniach i uważam, że samobójstwo jest czymś niesamowitym, po przez odwagę, a czasem uważam, że to skończony kretynizm. I znów na światło dzienne wychodzi, że jestem hipokrytą. A piszę o tym, bo ostatnio dowiedziałem się od kolegi, że istnieje coś takiego w Japonii, jak "Las Samobójców" (jap. Aokigahara).

(The Black Keys - Lonely Boy)

Drugą z rzeczy, która mnie zastanawia, jest stosunek wiary ludzi w moim wieku, lub nieco młodszych. Większość z nich ma się za ateistów. Często też przez to, że nie znają pojęcia deizmu, więc mówią o sobie; "ateista". Ale dlaczego? Dlaczego coraz częściej i coraz więcej młodych ma za przeproszeniem to w dupie? Kiedyś spotkałem się ze stwierdzeniem, że "jestem zacofanym człowiekiem, skoro żyjąc w XXI wieku, wierzę nadal w bajki, które czyta ludziom facet w czarnej kiecce" - ok, jestem zacofany. Przyznaję, trochę podziwiam ludzi, którzy w nic nie wierzą, ale którzy potrafią powiedzieć dlaczego i mają do tego swoją argumentację. "Nie wierzę, bo nie i chuj!" - mnie nie satysfakcjonuje. Osobiście uważam, że takiej osobie (ateiście) musi żyć się trudniej, ciężej. Oczywiście często rozmawiam z różnymi ludźmi na tematy wiary, czy z ateistami, czy z ludżmi z "innej wiery", z czystej, wręcz dziecinnej ciekawości; "a jak to jest u Ciebie?". Nie, nie krytykuje. Rozmawiając nawet o samej Biblii z zagorzałym ateistą, znalazłem wspólny język. Dlaczego? Dlatego, że znał on ów księgę i WIEDZIAŁ w co nie wierzy. Część natomiast ateistów (tych w moim wieku), "nie wierzy z lenistwa". Nie mają zielonego pojęcia o co chodzi. Kurde, gdybym był na ich miejscu wziąłbym Biblie, przeczytał od deski do deski, choćby po to, by mieć mocne argumenty i móc bronić swego "nie wierzę". Oni z kolei nawet nie wiedzą jak ta wygląda i po co to w ogóle jest. Ale czego ja wymagam? Przecież część "wierzących" nigdy nie miała Biblii w ręku. Chodzą do kościoła, by sobie postać, ponudzić się, podreptać w miejscu. Trochę mnie to przeraża wszystko.