Popsuło się...

Dziś obejrzałem „Baby są jakieś inne”. Film taki na jeden raz, obejrzeć i już do niego nie wracać. Niby ciekawy, ale szału nie ma. Zmusił mnie jednak do refleksji, bo okazało się, że mam chyba kilka kobiecych cech. Mianowicie zapałki. Powiedziane w nim jest, że ponoć „baby chowają spalone zapałki z powrotem do opakowania”. Przyznam się, sam tak robię, gdy odpalam papierosa na ulicy, ale po to, by nie zaśmiecać ulicy. Po co robić większy syf, skoro ten, mający miejsce na ulicy jest i tak zbyt duży. Weszło mi to jednak w nawyk, ponieważ chowam spalone zapałki do pudełka także w domu (podpalając np. wodę na herbatę).

Byłem dziś u pracodawców i jeszcze nic nie wiadomo w sprawie pana (o którym pisałem post wcześniej), ponieważ jeszcze się nie zjawił. Ponoć dopiero jutro ma być w pracy.

Wczoraj spędziłem genialny dzień z kilkoma znajomymi, miedzy innymi z Kasią, którą tu wspominam co jakiś czas. Obiecałem w moje urodziny, jej i Ani, że jeden cały dzień spędzimy razem. Wywiązałem się i czuje się z tego powodu zadowolony i to bardzo. W planach było lodowisko, które mnie przerażało z oczywistych powodów. Jakich? Nigdy na nim nie byłem. Zawieźli nas tam rodzice Anny, a sami gdzieś pojechali dalej. Wysadzili nas na przystanku autobusowym, bo czekał na nas jeszcze jeden kolega, zatem pieszo poleźliśmy w stronę lodowiska. Ale co? Okazało się, że jest zamknięte. W sumie można było się tego spodziewać, bo panowała wczoraj plusowa temperatura, a słońce momentami grzało naprawdę mocno. Mocno jak na luty. Wróciliśmy zatem na przystanek i postanowiliśmy wrócić do domu, na film, który ze sobą zabrałem, a który zaczęliśmy. Rose Red, z prologiem to istne 5 godzin wyjęte z życia. Kasia jednak, wpadał na pomysł by wracać pieszo, co bardzo mi się spodobało. Reszta grupy się wyłamała i stwierdziła, że jednak poczeka na autobus.

Poszliśmy zatem we dwoje, co dało nam okazję do długiej rozmowy. Generalnie rozmawialiśmy o byłym Kasi, a moim przyjacielu i o zmianach w jego osobowości jakie zaszły od czasu ich rozstania. Ale to pozostawię dla siebie. Mam z tym związaną tylko jedną refleksję, którą mogę się podzielić. Nie czuje się ani zobowiązany do tego, by go naprostowywać, ani w ogóle mu o tym mówić, ponieważ i tak to nic nie da. „Walka z wiatrakami”. Ja będę swoje, a on będzie robił po swojemu. Jeżeli sam nie będzie chciał się zmienić, to tego nie zrobi (widocznie jest mu tak dobrze). Oddaliliśmy się od siebie bardzo. Możliwe, że spowodowane jest to tym, iż ich trochę na siebie nakręcałem (więc brałem udział w tym, by ze sobą byli). Wręcz przyzwyczaiłem się do tego, że go nie ma i do tego, że czasem postępuje wobec mnie, jakby mnie w ogóle nie znał. Jak już powiedziałem; „porywanie się z motyką na słońce” - co wcześniej starałem się uczynić, wywalczyć z nim, tłumaczyć, ale jak widać bez skutku. Co jest w tym wszystkim najbardziej wkurzające? To, że mnie zlewa i że może mnie zlewać do woli, a będzie chciał czegoś ode mnie i mu nie odmówię. Nienawidzę tego. Tym jednak razem jedyne co mogę dla niego zrobić, to się za niego modlić – mam dosyć jego egoizmu. Wręcz po tej rozmowie z Kasią nie miałem ochoty się z nim widzieć, a wiedziałem, że do nas przyjedzie. Agrhhh… koniec. Za dużo już powiedziałem. Było ciekawe spostrzeżenie odnośnie jego ze strony Kasi…
-Wiesz, że jakbyśmy teraz ze sobą byli, to chyba by nas całkiem znienawidził?
-Hmmm… Ciekawe, nigdy o tym nie myślałem.
-Ale tak czysto hipotetycznie! Nie jesteś w moim guście.

A jeszcze wracając do Anny, też kiedyś o tym z nią rozmawiałem.
-Wydaje mi się, że straciłem przyjaciela, ale... -zacząłem swą wypowiedź.
-Już dawno go straciłeś...

I chyba coś w tym jest.

PS: Trudno się mówi. Dawniej bym robił wszystko by ratować nasze kontakty, ale teraz podchodzę do tego ze stoickim spokojem. Czas oglądać rozkład i zżeranie przyjaźni przez robaki? (...)