Pierdoły

Skype. Zainstalowałem, choć miałem pewne obawy co do tego. Fajne jest to, że mogę zobaczyć się ze znajomymi, nie wychodząc z domu. Ale to oczywiście tylko komunikator, który nie zastąpi w pełni spotkań. Co nie zmienia faktu, że cały dzień przegadałem z Anną.

Właśnie, Anna! Prosiła mnie bym wymyślił dla niej blogowy pseudonim. Naturalnie do opisywania pewnych sytuacji mogących mieć miejsce w przyszłości, a z nią związanych. I wymyśliłem, od dziś Anna to; (uwaga, fanfary!) Anna.

Dziś byłem u Dominiczka i Mateuszka, który z dnia na dzień coraz więcej mówi (ma 15 miesięcy). Nauczył się już mówić; tak, nie, mama, tata i jabłko.

No a późnym popołudniem, już po powrocie do domu, zimne piwko. Chwila relaksu, przy naprawdę średniej 60 stronicowej powieści, wychwalającej komunizm i ukazującej Rosjan w bardzo ludzki sposób. Prawie nadludzki. Zupełnie, jakby to oni byli ofiarami wojny, ukazanie dramatu i naturalnie zero wzmianek na temat zbrodni wojennych przez nich popełnionych. Zatem główna ideologia książki, wygląda mniej więcej tak; „komunizm jest cacy, komuniści też, a Niemcy byli prześladowcami, my komuniści tylko się broniliśmy.” – czytając to prawie się porzygałem. Zatem nie polecam, uważać na „Los Człowieka” pióra Szołochowa Michaiła. Nie chodzi o to, że jest źle napisana, ale nie podoba mi się przesłanie.

Jeszcze małe spostrzeżenie. Nie rozumiem jak ludzie mogą być tak zadufani w sobie, że nie widzą swoich wad i nie dopuszczają nawet do siebie myśli, że mogą źle czynić. Spowodowane jest to brakiem jakiejkolwiek (przez nich) refleksji na swój temat?