Dzień jak każdy inny

Herbata i obowiązkowo muzyka. Idealnie. Dziś z moich głośników wypływa gama dźwięków instrumentalnych w odpowiedni sposób przetworzone przez geniusza, multiinstrumentalistę.

Mike Oldfield.

A w tym dokładnie momencie utwór "Tubular World".

Ale nie o tym chciałem. Dziś znów opiekowałem się dzieciakami. Jakże byłem zdziwiony, gdy Mateuszek (brat Dominika, który ma zaledwie 15 miesięcy) sam wyrzucił zafajdaną przez samego siebie pieluchę do kosza. Naturalnie po tym jak usłyszał „wiesz co masz z tym zrobić!” z ust mojej siostry, a jego mamy. W ogóle jest kochane z niego dziecko, ale totalne przeciwieństwo Dominiczka. Już pomijając fakt, że Dominik jest brunetem, a Mateuszek blondynkiem, to Mateusz je dosłownie wszystko i domaga się o jedzenie (nigdy nie jest pełen), a Dominik wręcz odwrotnie. Wybrzydza, a po 3 kęsach, lub łyżkach zupy „jest najedzony”.

Dziś Dominik jadł sernik oglądając bajkę. Gdy tylko Mateuszek to zobaczył dał do zrozumienia, że chce aby posadzić go obok swojego brata, za sprawą energicznego ruchu ręką. Gdy już został usadowiony popatrzył na Dominika ze wzrokiem wygłodniałego psiaka.

-Am! –powiedział maluch.

-Już ci dam… -odparł Dominiczak i zaczął go karmić.

Tak oto wspólnymi siłami zjedli dwa kawałki.

A teraz może co chodzi mi po głowie, bo mam ochotę wylać w jakiś sposób to o czym myślałem ostatnimi czasy. Jednak krótka przerwa na papierosa, by zebrać myśli.

A tak swoją drogą, wciąż Mike Oldfield, ale włączył się (kolejny) genialny jego utwór i zamierzam się tym podzielić, „Let There Be Light”.

Muzyka jest dla mnie bardzo ważną rzeczą, wręcz nie wyobrażam sobie bez niej normalnego funkcjonowania. Poznaje ją, zachwycam się nią, a jeżeli jestem nią zachwycony, to ją kupuje.

Zabawne jak my ludzie jesteśmy słabi. Bezsilni w jakichś sytuacjach gnanych przez życie. Gdy ktoś nas zrani, zamykamy się w swoich własnych światach, głowach i nie chcemy nikogo do siebie dopuścić, bo mamy przed oczami sytuację, która wyssała z nas całą życiową energię. Wręcz wydaje nam się, że skoro zostaliśmy zranieni, to wszyscy z naszego otoczenia postąpią z nami w podobny sposób. „Zostaniemy zgnojeni.” Witalne siły są bliskie wyczerpaniu, bo „jesteśmy w tym momencie sami” i w efekcie nie mamy z kim porozmawiać, bo nawet tego nie chcemy. Strach! Ale mimo to, myślimy, zastanawiamy się nad tym „jakby było, gdyby to wszystko potoczyło się inaczej?”. Nie, nie jest mi z żadnego powodu przykro, wręcz teraz generalizuję (co uwielbiam czynić), a i osobiście mam się całkiem dobrze. Ale po prostu odwiedzając jakieś blogi zauważyłem, że część ludzi niechcący porusza te same problemy. Tak naprawdę każdy, gdy coś idzie nie tak, zostaje sam. Nawet jeżeli się wygada, nie może liczyć w pełni na zrozumienie, a tylko na wysłuchanie problemu z tej drugiej strony (przyjaciółki, czy przyjaciela), dlatego, że ta osoba, której się zwierzamy, nie wie co chcemy jej przestawić, przekazać. Jest to związane z tym, że sama nie przeżywa tego czegoś. A nawet jeżeli, to nie przeżywa w taki sam sposób jak my. Jest jedynie obserwatorem, osobą trzecią. 

To taka moja refleksja na dzisiaj.