Time didn`t exist.

I znów, niestety, dopadło mnie to frustrujące wrażenie.
-Wydarzyło się coś przerażającego! -podpowiada mi głowa, mimo, że nie ma ku temu podstaw.
Nienawidzę tego. Wtedy zawsze zaczynam myśleć o wszystkim, wszystko analizować, zastanawiać się nad czymś, co nie ma tak naprawdę najmniejszego sensu, a fakt, że nie wiem "o co może chodzić" wprowadza mnie w stan zakłopotania. A mój spokój zburzył film, który widziałem chyba 100 razy. Mr.Nobody. Jest tam osobiście mnie przerażająca teoria; każda ścieżka obrana w życiu jest ścieżką prawidłową, gdyż tak naprawdę żadna z nich nie ma większego znaczenia. No i teraz zastanawiam się "jaka będzie moja ścieżka?" (bez sensu prawda(?), przecież i tak nie znajdę odpowiedzi).
Uwielbiam rozmowy z moją polonistką. Jedyny nauczyciel, z którym mogę porozmawiać na tematy egzystencjalne. Ostatnio zadała ona bardzo ciekawe pytanie; "jeżeli czas nie istnieje (który jest zaledwie miarą, jak głębokość, czy wysokość), czy można się modlić wstecz?". Trzeba tu zaznaczyć, że pani profesor jest osobą wierzącą i praktykującą. Skoro zatem tak naprawdę czas nie istnieje i jest sprawą umowną i wymyśloną na potrzeby ludzkie, to czy można się modlić o rzeczy, które miały już miejsce?
Nie wolno podnosić rękę na innych ludzi - jeżeli ktoś to robi w stosunku do mnie i to bez powodu, jest to dla mnie większa zniewaga, niż gdyby na mnie napluł. Ale to tylko taka moja dygresja odnośnie dzisiejszego dnia, bo niestety taka sytuacja miała miejsce.