Kawa i inne reformacje.

Dziś nie mam nic za specjalnie do powiedzenia, ale mam ochotę coś napisać, zatem robię kawę i biorę się za sklecenie kilku słów. W zasadzie to ja nawet nie lubię kawy, a zwłaszcza parzonej. Jestem  raczej pedantem jeżeli chodzi o napoje i muszę wypić wszystko do ostatniej kropli, a przy parzonym szaleństwie skutecznie uniemożliwiają mi to fusy. Niestety - to nie jest herbata, którą można przelać przez sitko. I nie chodzi tu teraz o fakt, że nie dałoby się tego uczynić, a raczej o lenistwo i pewien zwyczaj, który sam sobie ustanowiłem, równoznaczny dla mnie z profanacją (kawy, której nie pijam zbyt często). Dlatego tylko i wyłącznie rozpuszczalna, a i to z proporcjami mleka 1/2. Jeżeli nie ma mleka nawet nie spoglądam w stronę puszeczki z napisem "Coffee". Nie byłbym w stanie się zmusić do wypicia tego stawiającego na nogi napoju. No właśnie, dlaczego pijam kawę, za którą niespecjalnie przepadam? Robię to tylko wyłącznie wtedy, gdy czuje, że niemalże śnię na jawie (choć był okres, że kawa działała na mnie tylko i wyłącznie w sposób odwrotny, niźli pożądany, czyli automatycznie zasypiałem po jej wypiciu). Ewentualnie gdy mam ochotę. I to jest strasznie u mnie dziwne. Czasami muszę się czegoś napić, lub zjeść coś czego nienawidzę, by przekonać się, że nadal tego nie znoszę. Tym oto sposobem raz na rok, lub dwa lata (w zależności jak mi się przypomni), kupuję batonika, chałwę, którego z całego serca nie cierpię i uważam za największe świństwo, a którym podniecają się wszyscy ludzie w okół mnie. Jest to dla mnie nawet trochę zabawne.
Herbata, o tak! Może to dziwnie zabrzmi, ale jestem chyba od niej uzależniony. Średnio na dzień wypijam około 7-9 herbat. Ponoć herbata w dużych ilościach jest nie zdrowa, ale nie przejmuje się zbytnio, bo nic w dużych ilościach nie jest dla nas ludzi łaskawe. Na zimowe wieczory, najlepsza z cytrynką i dwoma łyżeczkami cukru. Uwielbiam też gorącą czekoladę zalewaną gorącym mlekiem. Pyszności! Ewentualnie kakao. Ale nie pijam żadnego z tych napojów zbyt często, ponieważ nie chce mi się gotować mleka. Cóż, trudno. Coś kosztem czegoś.
Rozprawiałem kilka dni temu ze znajomym na temat tego jacy byliśmy kiedyś, a jacy jesteśmy teraz. Kilkakrotnie usłyszałem już, że stałem się mniej spontaniczny.
-Stary! -mówi do mnie Dawid.- Znów masz okres "antysocjalny"? (Tak nazywa okres, gdzie nie mam ochoty się z nikim widywać, a zajmuje się innymi rzeczami, typu czytanie książek, oglądanie filmów... ogólnie rozwój kulturowy.)
-Nie i tak. Nie chce mi się i nie mam czasu. (Szukanie wymówek?) Chyba się zestarzałem.
Generalnie od jakiegoś czasu przystopowałem z ludźmi. Dawniej byłem uzależniony od kontaktu z nimi, spędzałem w ich towarzystwie mnóstwo czasu. Teraz zamieniłem ludzi na muzykę - teraz to jej nie odstępuje na krok. I jakby bardziej się zamknąłem w niewielkiej grupce znajomych, których i tak widuje raz na jakiś czas. Choć ostatnio częściej się nie widujemy. Jakoś nie chce mi się poznawać nowych ludzi, nie mam ochoty, choć wcześniej byłem do tego pierwszy. Tak na dobrą sprawę nie poznaje się nikogo do końca. Wiem to doskonale po moim przyjacielu - ten człowiek chyba nigdy nie przestanie mnie zaskakiwać, czasem aż mam wrażenie, że w ogóle nic o nim nie wiem. Wrócę jednak do poprzedniego wątku. Nasza ocena osoby jest ściśle związana z daną sytuacją, w której ją poznajemy. Oceniamy czy nam się spodoba (jako osoba), to jak wygląda, jakie ma poglądy i czy ma nam coś ciekawego do powiedzenia. No właśnie dlaczego oceniamy? Generalnie po jednym spotkaniu mamy albo tak, że za kimś nie przepadamy, albo że; "no fajna, fajny". A tu może się okazać, że np. ktoś miał wybitnie nieudany dzień i był przez to super-hiper denerwujący. Jednak już uległ ocenie i raczej będzie mu trudno zaplusować. Albo w druga stronę, kogoś "lubimy" i to po jednym spotkaniu, jednak przypadkiem na kolejnym u nas minusuje - to ten minus będzie miał większe znaczenie, niż plus przy poznaniu. Ocenianie jest trochę dziwne, lecz zarazem ludzkie. W sumie to można powiedzieć, że oceniamy, bo jesteśmy ludźmi, pijąc do tego, że zwierzęta nie mają takiej zdolności. Także widzimy bardziej minusy, co też jest bardziej ludzką cechą.