Zbyt piękne, aby było prawdziwe.

Zaczęło się od tego, że spotkałem pewną osobę, którą znałem bardzo dobrze, a która powiedziała do mnie; „nigdy nie byłeś w moim pokoju”. Zdziwiłem się strasznie, gdyż nie raz siedziałem u niej na herbacie w domu. Zacząłem zatem zastanawiać się co ona ma na myśli i czy jej wypowiedź ma jakieś drugie dno. Jakoś tak się złożyło, że poszedłem z ową osobą i weszliśmy do jednej z opuszczonych fabryk. Nic w niej nie było, dosłownie nic. Zero sprzętów, ani jakichkolwiek śladów po nich, poza wielkimi, betonowymi halami i porozwieszanymi tu i ówdzie przezroczystymi plastykowymi foliami, ubabranymi w pewnych miejscach białą farbą. Prócz tego kurz. Idąc ciasnymi, białymi korytarzami natrafiliśmy na metalowe schody. Wdrapaliśmy się na górę i ku mojemu zaskoczeniu, okazało się, że znajduje się tam mieszkanie. Weszliśmy i natychmiast skręciliśmy w prawo do długiego, zagraconego pokoju, gdzie całą jedną ścianę zajmowała meblościanka zapełniona książkami. Część książek była mocno zdezelowana, znajdywały się tam też dwie duże i dosyć ekstrawaganckie i można rzec zbyt duże tomy Harrego Pottera, kilka powieści w języku angielskim i klasyka literatury pięknej.

-Tutaj mieszkałem wcześniej z rodzicami, zanim przeprowadziliśmy się do miejsca, gdzie mieszkam teraz. Miałem chyba 4 lata. Lubię tutaj przychodzić gdy mam zły humor i czytać. Albo po prostu, gdy mam dużo do nauki też tu przychodzę, wówczas nikt mi nie przeszkadza. –powiedziała do mnie osoba.

Byłem zdziwiony. Nie spodziewałem się mieszkania w takim miejscu. A poza tym, po co to mieszkanie? Ale zaraz się zreflektowałem i pomyślałem, że rodzice zapewne trzymają je dla postaci, aby ta mogła się tutaj wprowadzić ze swoją rodziną, jeżeli będzie taka potrzeba. Oczywiście po wcześniejszym remoncie. Tak się przecież robi w dzisiejszych czasach.

Przyszli inni znajomi. A raczej pojawili się. Dosłownie z nikąd. Śmialiśmy się, rozmawialiśmy, oglądaliśmy książki. W pewnym momencie wyszedłem do jednej z hal zapalić papierosa. Oczywiście musiałem przedrzeć się przez rozwieszone folie. Na środku było „nawiedzone radio”, którego nie widziałem, a z którego to leciało „Losing my religion”, a następnie „Low” zespołu R.E.M.. Chciałem wrócić do mieszkania, ale się zgubiłem. Miałem już pójść złą droga, gdy nagle wyszła mi naprzeciw znajoma mi osoba, koleżanka, z która dawno nie rozmawiałem. Dalej dziura, nie pamiętam co się działo. 

Kolejny kadr, to rozmowa z postacią „której pokoju nigdy nie widziałem”.  Rozmawiałem z nią długo. Mówiła, że bardzo jej mnie brakowało, a na koniec mnie przytuliła. I znów pustka.

Kolejny urywek, to moje osiedle. Idę do bloku znajdującego się obok mojego i spoglądam na domofon. Patrzę nań i szukam tego jednego nazwiska na nim. Mniejsza, że w rzeczywistości nie powinno go tam być. Widzę je, ale z dopiskiem.

„Nazwisko (parodia 1)”

Dzwonie, słyszę, że ktoś po drugiej stronie podnosi słuchawkę. Cisza.

-Halo, jest  tam kto? –wołam.

-Kto tam? –odpowiada jego mama, ale w pierwszym momencie zastanawiałem się kto to, ponieważ jej głos zdradzał pompatyczność, co w ogóle do tej kobiety mi nie pasowało. W jej głosie dalo się wyczuć urazę skierowaną w moją stronę. Zrobiło mi się wręcz głupio. 

-Czy jest „osoba” (której nie widziałem pokoju).

-Czy kto jest?

-„Osoba”.

-Nie, „osoby” nie ma. Idź zapytaj do domu.

Mama postaci miała zapewne na myśli prawdziwy jej dom, w sensie aktualne i jej, i "osoby" miejsce zamieszkania. W sumie zdziwiłem się, że kobieta jest w mieszkaniu w bloku, a nie w ich domu.

Zacząłem iść w stronę swego bloku i spotkałem dwoje znajomych. 

-Cześć, gdzie idziesz?

-Do domu. –odparłem.

-Aha, a my lecimy, bo umówiliśmy się z „osobą” na piwo.

-No, umówił się z tobą, -dopowiada drugi znajomy.- ale jak to „osoba” ma w zwyczaju, ma cię gdzieś.

I się obudziłem. Byłem rozczarowany, że to tylko sen. Trzeba jeszcze wspomnieć, że domofon z „parodią” był do tego samego mieszkania, który wcześniej znajdował się w fabryce. Nie wiem jakim sposobem się przeniósł, brak tu logiki, ale to przecież sen. Mimo tego małego kruczka wszystko było realne. Nawet racjonalnie myślałem i nie spodziewałem się, że to tylko wyimaginowana rzeczywistość utworzona przez mój mózg. Ba, nawet muzyka w nim była. W czego efekcie cały dzień słucham na zmianę R.E.M. i Genesis. Zastanawiam się jak interpretować ten sen. Jako marzenie senne, czy jako przestroge, czy jako co?